ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΑΡΣΑΚΕΙΟ ΨΥΧΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟ
Με μεγάλη ικανοποίηση παρακολούθησα τα δύο μαθήματα - διαλέξεις που έδωσε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στο θέατρο του Αρσακείου Ψυχικού, στις 5 & 12/4/2016 και διοργάνωσε ο Δήμος Φιλοθέης - Ψυχικού.
Η πρώτη διάλεξη την Τρίτη 5/4/2016 είχε θέμα το αρχαίο δράμα. Κορμός της ομιλίας - τι άλλο - οι Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης, αλλά και άλλοι αξιόλογοι δημιουργοί όπως ο Αριστοφάνης.
Επιλεκτικές και εύστοχες αναφορές στο ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής τους, ψαγμένες τοποθετήσεις για τα έργα, τα πρόσωπα και τις πράξεις τους, καθώς και αρκετές πληροφορίες για την θεατρική παράσταση και τους συντελεστές της μοναδικής αυτής περιόδου.
Ο Κ. Γεωργουσόπουλος στο βήμα του θεάτρου του Αρσακείου Ψυχικού.
Η δεύτερη διάλεξη την επόμενη Τρίτη 12/4/2016 είχε θέμα το νεοελληνικό θέατρο. Αφού έγινε μια περιληπτική αλλά εμπεριστατωμένη αναφορά στους αιώνες που μεσολάβησαν από το αρχαίο στο σύγχρονο θέατρο, ο Γεωργουσόπουλος επέμεινε στις νεοελληνικές θεατρικές επινοήσεις της επιθεώρησης και της φαρσοκωμωδίας, υβρίδια όπως τα ονόμασε που γεννήθηκαν από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της εποχής.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε σοβαρούς δημιουργούς της περιόδου που τους γνώρισε προσωπικά, ενώ με κάποιους από αυτούς υπήρξαν φίλοι, όπως με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, "μοναδικός ακαδημαϊκός χωρίς απολυτήριο σχολείου !!" όπως είπε.
Θεατρικοί συγγραφείς όπως οι Δημήτρης Ψαθάς, Βασίλης Ζιώγας, Κώστας Μουρσελάς, Γιώργος Σκούρτης, Παύλος Μάτεσις, Λούλα Αναγνωστάκη, Μάριος Ποντίκας, αλλά και σημαντικοί θεατρικοί ογκόλιθοι όπως ο Κάρολος Κουν, Γιάννης Τσαρούχης, Γιάννης Μόραλης κ.α.
Δημιουργοί τραγικά αυτοδίδακτοι, όπως τους είχε χαρακτηρίσει ο Γιώργος Σεφέρης, μας υπογράμμισε ο ομιλητής και έκανε σημαντικές αναφορές στην συμβολή του καθενός όπως και σε χαρακτηριστικά έργα τους.
Kοινός τόπος των δύο περιόδων αλλά και απόσταγμα των διαλέξεων αυτών είναι η άμεση σχέση του θεάτρου με την ζωή, της σκηνής με την κοινωνία.
Ξεχωρίζω δύο παρατηρήσεις του εισηγητή.
Η πρώτη είναι κατ' εξοχήν αρχιτεκτονική και έχει να κάνει με τον προβληματισμό για τον χώρο ως προϋπόθεση δραματουργίας. Προφανώς είναι βασική παράμετρος για να τον οδηγήσει να ονομάσει το θέατρο κυρίαρχη τέχνη, καθώς συνδυάζεται με τον λόγο, το χορό και τη μουσική, θέση που προσυπογράφω ανεπιφύλακτα.
Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει διαχρονικά με το Διονυσιακό στοιχείο στην Ελληνική πραγματικότητα που για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Γεωργουσόπουλου "... φωνάζει ζήτω η ζωή με την καθημερινή κραιπάλη, το κρασί, την χαρά του έρωτα..."
ektorrr
