Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ Δ. ΠΙΚΙΩΝΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΘΕΗ ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ.

Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ Δ. ΠΙΚΙΩΝΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΘΕΗ ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ.

Τι να πρωτοαναφέρω για τον δάσκαλο, στοχαστή, "ποιητή" Δημήτρη Πικιώνη...?

Σπάνιο διαμάντι, όχι μόνο για την σύγχρονη Ελληνική Αρχιτεκτονική, αλλά παγκόσμιας αξίας.

Το έργο του είναι αναφορά για εμάς των νεωτέρων γενεών, παρακαταθήκη, αποτελεί πυξίδα... 

Προχωρώ άμεσα σε μία ανεκτίμητη δουλειά του, 
τον παιδικό κήπο στην Φιλοθέη, 

εκεί που μπορεί να αντιληφθεί, 

να βιώσει καθένας μας, την ποιότητα και τις αξίες 

της ουσιαστικής Αρχιτεκτονικής.

Tον χώρο αυτό τον ξέρω καλά από νήπιο.
Εκεί με πήγαιναν να παίξω και τον επέλεγα γι αυτό με επιμονή. Θεωρώ πως πέραν της αίσθησης ενός μικρού Παραδείσου που δίνει στα παιδιά σε ότι αφορά το παιχνίδι, η ψυχαγωγία ως αγωγή της ψυχής, 
παίρνει σάρκα και οστά.

Αργότερα ως έφηβος στις τακτικές βόλτες μόνος ή με παρέα, πάντα ένοιωθα ωραία και μόνο που περνούσα από κει, πάντα έβρισκα κάτι άξιο διερεύνησης ή (και) τέρψης των αισθήσεων, πάντα πρόσεχα ότι δεν πήγαινε καλά σε σχέση με την συντήρηση του χώρου, που δυστυχώς πέρασε και περνάει δύσκολες ώρες...

Οι αισθήσεις στον μαγικό κήπο του Πικιώνη, δουλεύουν και καλλιεργούνται, 
η σχέση του χρήστη με την φύση 
και την αριστουργηματική της επεξεργασία, 
η πανταχού παρούσα εικαστική γραφή που 
σε κρατάει σε συνεχή επαφή με το ωραίο, 
τα πολλαπλά πολιτιστικά μηνύματα και 
η ιδιαίτερη δυνατότητα να ανακαλύπτεις συνεχώς 
μια νέα διάσταση στον χώρο-χρόνο, 
σαν ένα νέο δρόμο σκέψης που σε εξυψώνει 
σε ανώτερα επίπεδα, καθιστά το έργο, 
μοναδικό αρχιτεκτόνημα και όχι μόνο τοπίου.

Είμαι βέβαιος πως και η δική μου σχέση με τούτο το ιδιαίτερο έργο, επηρέασε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, συνεισέφερε στην όποια αισθητική καλλιέργεια διαθέτω, μου άνοιξε ορίζοντες και 
σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή μου 
να σπουδάσω Αρχιτεκτονική και στον τρόπο 
που την άσκησα αργότερα.

Και με αυτή μου την ιδιότητα, του αρχιτέκτονα, 
κάθε φορά που προσεγγίζω τον τόπο, 
το μικρότερο κέρδος που αποκομίζω είναι η ικανοποίηση και το μεγαλύτερο η ανάταση.
Πριν από μια δεκαετία μάλιστα, είχα την ευκαιρία, μεταξύ άλλων εργασιών για τον τότε Δήμο Φιλοθέης, να συμμετάσχω σε μια από τις στερημένες και ημιτελείς "συντηρήσεις" του χώρου, οπότε και δηλώνω με πλήρη γνώση του θέματος,
αυτό που είχα ήδη διαπιστώσει σαν δημότης, 
ότι η εκάστοτε δημοτική αρχή, 
όσο και να έχει καλές προθέσεις, 
δεν είναι ικανή να επαναφέρει το κηρυγμένο αυτό Μνημείο Νεώτερης Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς στο σημείο που του αξίζει.

ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ - ΜΑΘΗΜΑ

Η εισηγήτρια Σ. Κατσογιάννη και η νέα-ωραία-πράσινα μάτια, Χ. Φίλιππα.

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή είναι η δεύτερη συνάντηση που έγινε στις 9/5/2015 

στο πλαίσιο των επιμορφωτικών σεμιναρίων 

που διοργανώνει αυτή την περίοδο 

ο Δήμος Φιλοθέης - Ψυχικού με τίτλο :

"ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ -

δίπολο στοιχείο ανάπτυξης".

Προηγήθηκε στο παλαιό Δημαρχείο Φιλοθέης, 

η κατατοπιστική παρουσίαση της γεωπόνου και αρχιτέκτονα τοπίου, Σταυρούλας Κατσογιάννη 

με θέμα :

"Η παιδική χαρά στο χώρο και το χρόνο - 

Από τις γειτονιές της Βοστώνης, στον Πικιώνη, 

στο σήμερα".

Μετά από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, για το κατά πόσο οι χώροι που σχεδιάζονται για παιδιά, 

δικαιολογούν τον όρο "παιδική χαρά" ή "λύπη"... Αφού είδαμε αρκετά παραδείγματα υλοποιημένων χώρων για παιδιά, παραδοσιακού τύπου, σύγχρονους, περιπέτειας ή θεματικόυς και διαπιστώσαμε παντελή έλλειψη φαντασίας στην πλειοψηφία τους,

επισκεφθήκαμε τον παιδικό κήπο του Πικιώνη,

χώρο που τιμά τους λόγους της δημιουργίας, 

της ύπαρξης, αλλά και της διατήρησής του.

Νίκος Θυμάκης, Αγνή Πικιώνη, σε πρώτο πλάνο κι αμέσως πίσω από αριστερά 

οι συνάδελφοι αρχιτέκτονες, Π. Εφραιμίδης και Π. Στέφας.

Ο συμπαθής Νίκος Θυμάκης, γεωπόνος, 

σύμβουλος πρασίνου και επίτιμος πρόεδρος Ελληνικού Συνδέσμου Εξαγωγέων Φυσικού Υλικού,

ανέδειξε τις αρχές του σχεδιασμού πρασίνου του 

Δ. Πικιώνη, πρώτου αρχιτέκτονα τοπίου στην Ελλάδα όπως είπε, τονίζοντας την πρωτοποριακή 
και αειφόρο σκέψη του δημιουργού, 
υπέδειξε τα προβλήματα που υπάρχουν 
με το πέρασμα του χρόνου, 
αλλά και τις πλημμελείς παρεμβάσεις για την συντήρηση του χώρου.

Ο τίτλος της παρουσίασης-ομιλίας του ήταν :

"Ο παιδικός κήπος Πικιώνη.

Νατουραλιστική προσέγγιση και μάθημα ανοιχτής περιβαλλοντικής εκπαίδευσης μέσα από τον κήπο της περιπέτειας".

Ο Νίκος μας πληροφόρησε για τον τρόπο με τον οποίο ο Πικιώνης χειρίστηκε το πράσινο, 

ώστε να υπάρχουν οπτικές στο χώρο από παντού,

επιμελούμενος την ομαλή και ευχάριστη σχέση 

του μέσα με το έξω, την ένταξη του χώρου παιχνιδιού στο φυσικό περιβάλλον, 

τις επιλογές των δένδρων από τον Αττικό τόπο κυρίως, την μέριμνά του για την προσέλκυση άγριων πτηνών μέσω των καρπών των δένδρων...

Είχε επίσης την τόλμη να ονομάσει ευθέως τα προβλήματα διαχείρισης του πρασίνου, 
που προέκυψαν στο πέρασμα του χρόνου, όπως και τις λανθασμένες επιλογές που έχουν υιοθετηθεί.

Ο Νίκος Θυμάκης επί το έργον!

Επίτιμη προσκεκλημένη η κόρη του Δημήτρη Πικιώνη, η Αγνή, συνάδελφος αρχιτεκτόνισσα, 

όμορφη, ευγενής και με άποψη. 

Μας είπε λίγα και ουσιαστικά λόγια 

για τον πατέρα της, τη ζωή, το έργο του.

Υπενθύμισε σε εμάς τους "επαγγελματίες" και έδειξε στους "μη ειδικούς", τον τρόπο που δούλεψε αυτό το χώρο ο Δημήτρης Πικιώνης, το 1958, όταν του ανατέθηκε από τον τότε κραταιό "Οικοδομικό Συνεταιρισμό των υπαλλήλων της Εθνικής Τραπέζης", με συνεχή δημιουργική σκέψη και παρουσία, 

χωρίς τυπική δουλειά γραφείου με "τελειωμένα" σχέδια, με ελευθερία και όραμα... 

Η Αγνή ήταν ο κύριος λόγος που πήγα στην εκδήλωση και μου έδωσε μεγάλη χαρά, η τιμητική της πρόσκληση για συμμετοχή μου στην επόμενη φάση της συντήρησης και ανάδειξης του έργου,
μέγα και μόνιμο ζητούμενο, 
πράγμα που δέχθηκα ασυζητητί.

Η Αγνή Πικιώνη.

Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν αρκετοί αρχιτέκτονες, που ο καθένας από την σκοπιά του εμπλούτισε την παρουσίαση και τις συζητήσεις, αποκαλύπτοντας πτυχές του έργου του Δ. Πικώνη, 
τις επιρροές από τις οποίες εμπνεύσθηκε για τις επιλογές του, σε θέματα που για πολλούς, 
ακόμα και "μυημένους", ήταν άγνωστα.

Δεν επιθυμώ να εκθειάσω εδώ τις σημαντικές επιμέρους αρετές του έργου αυτού.
Θα σημειώσω μόνο τα πολύ σημαντικά :

H προσπάθεια του Δ. Πικιώνη για νέα Ελληνική Τέχνη, με σεβασμό και εξέλιξη της παράδοσης, που θα 
μπορεί να σταθεί ως Παγκόσμια Αρχιτεκτονική, 
εδώ όχι μόνο έχει επιτευχθεί 
αλλά και έχει αναγνωρισθεί παντοιοτρόπως.  

Το καλλιτεχνικό δημιούργημα του Πικιώνη 
και ο φιλοσοφικός του στοχασμός με τις μεταφυσικές διαστάσεις, μέσα από το παιχνίδι - αναψυχή στη φύση, με πολιτιστικές και εικαστικές διερευνήσεις, δίνει μια καλή απάντηση 
στο ερώτημα που τίθεται σε όλους μας : 

"τι παιδιά (και όχι μόνο) θέλουμε να μεγαλώσουμε?"

Ο αρχιτέκτονας Π. Στέφας.

Η κόρη του κυρίου Μίμη δίπλα από τις συμβολικές παραστάσεις της κρήνης 
που με λεπτομέρειες εξήγησε στους παρευρισκόμενους ο Π. Στέφας.

Στην συνάντηση συμμετείχε και η κόρη του επί πολλά χρόνια φύλακα και συντηρητή του χώρου,
του "κυρίου Μίμη", όπως τον αποκαλούσαμε, 
που κι εκείνη μεγάλωσε όπως εμείς, παίζοντας εδώ. 
Τον θυμάμαι πολύ καθαρά τον κύριο Μίμη... 
Αυστηρός εκεί που έπρεπε, 
φιλικός όσο δεν βιαιοπραγούσες κατά του χώρου.
Μεταξύ άλλων, η κυρία αυτή, μας είπε πως ο πατέρας της φρόντιζε το χώρο σύμφωνα με τις οδηγίες του Δημήτρη Πικιώνη και προσυπογράφω ότι, 
όσο ήταν εκεί, αυτό συνέβαινε... 
Το γεγονός αυτό και μόνο καταδεικνύει ότι ούτε πολλά λεφτά χρειάζονται, ούτε πλήθη εργαζομένων.
Μόνο γνώση και μεράκι...

Αναμνηστική φωτογραφία των βασικών συντελεστών της παρουσίασης.

Θέλω να πιστεύω ότι το σπουδαίο αυτό έργο 
του Δημήτρη Πικιώνη, 
θα μπορέσει να βρει την τύχη που του αξίζει, διατηρώντας τις αρχές που μας χάρισε 
απλόχερα ο δημιουργός του 
και υπόσχομαι πως κι εγώ από τη μεριά μου, 
θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου γι αυτό.

ektorrr