Η ΦΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ & Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ
"Η Τέχνη είναι συγκεντρωμένη στη φύση"
στην παρουσίαση που έκανε με θέμα :
"Η φύση στην Τέχνη"
στο έκτο και τελευταίο από τα επιμορφωτικά σεμινάρια που διοργανώνει ο ένδοξος και πλεονασματικός Δήμος Φιλοθέης - Ψυχικού με τίτλο :
"ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
- δίπολο στοιχείο ανάπτυξης".
Με χαρά βρέθηκα και πάλι στον πολύπαθο ιστορικό χώρο που μας θυμίζει τα πολυτάραχα νιάτα και
την λαμπρή εμορφάδα μας,
το παλαιό και ένδοξο BLUE BELL,
στην Α' πλατεία Ψυχικού, όπου συνάντησα φίλους και γνωστούς, φιλότεχνους και οικολόγους,
σε ομολογουμένως ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα.
την λαμπρή εμορφάδα μας,
το παλαιό και ένδοξο BLUE BELL,
στην Α' πλατεία Ψυχικού, όπου συνάντησα φίλους και γνωστούς, φιλότεχνους και οικολόγους,
σε ομολογουμένως ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα.
Ήταν η δεύτερη φορά που συμμετείχα στον κύκλο των σεμιναρίων αυτών, μετά την πραγματικά επιτυχημένη προηγούμενη, για το παιχνίδι και τον παιδικό κήπο του Δ. Πικιώνη στη Φιλοθέη,
που αναφέρθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση
και μάλιστα αποτελεί τμήμα και αυτού του θέματος,
αφού πρόκειται για αναγνωρισμένο μνημείο νεώτερης Αρχιτεκτονικής και αυτονόητα έργο Τέχνης στη φύση, μοναδικό στο είδος του ή αν θέλετε,
η φύση πρωταγωνιστεί σ' ένα έργο Τέχνης...
Οι πράσινοι οφθαλμοί (η φύση που λέγαμε)
της όμορφης συντονίστριας των σεμιναρίων
Χριστίνας Φιλίππα, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για να πάω στην εκδήλωση, κάτι που συστηματικά αποφεύγω όταν έχω την αίσθηση ότι κατέχω
το γνωστικό αντικείμενο τέτοιων παρουσιάσεων,
λόγω της ιδιότητος του αρχιτέκτονα και
των ευρύτερων ενδιαφερόντων μου...
Ένας δεύτερος λόγος για την συμμετοχή μου
υπήρξε η παράλληλη ανάρτηση που επεξεργάζομαι αυτές τις μέρες περί Τέχνης, οπότε είχα μια ωραία ευκαιρία για περαιτέρω διερεύνηση....
Χριστίνας Φιλίππα, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για να πάω στην εκδήλωση, κάτι που συστηματικά αποφεύγω όταν έχω την αίσθηση ότι κατέχω
το γνωστικό αντικείμενο τέτοιων παρουσιάσεων,
λόγω της ιδιότητος του αρχιτέκτονα και
των ευρύτερων ενδιαφερόντων μου...
Ένας δεύτερος λόγος για την συμμετοχή μου
υπήρξε η παράλληλη ανάρτηση που επεξεργάζομαι αυτές τις μέρες περί Τέχνης, οπότε είχα μια ωραία ευκαιρία για περαιτέρω διερεύνηση....
Για μία ακόμα φορά η Χριστίνα και οι συνεργάτες της, αξίζουν συγχαρητήρια από όλους μας,
το επαναλαμβάνω κι εδώ, επαξίως δε τα έλαβαν πανηγυρικά από την δημοτική αρχή, εκ μέρους του δήμαρχα, που για πρώτη φορά μου φάνηκε
να μιλάει πέραν των τυπικών ξύλινων λόγων, υποσχόμενος περαιτέρω δράσεις, ακόμα καλύτερες, σε νέο και πιο οργανωμένο κύκλο...
To εύχομαι ολόθερμα.
Ο Παντελής Τσάβαλος, πραγματικός επαγγελματίας.
Κάτοχος του αντικειμένου, με γλώσσα απλή και κατανοητή, με ορολογία εκεί που χρειαζόταν,
από την αρχή υπήρξε απολύτως κατατοπιστικός στο θέμα, χώρισε την παρουσίαση σε 4 ενότητες :
τον αρχαίο κόσμο,
την ευρωπαϊκή ζωγραφική,
τη σύγχρονη τέχνη και
την εξωευρωπαϊκή τέχνη με έμφαση στην Ιαπωνία που έχει να επιδείξει αριστουργήματα Τέχνης στην φύση και είχαν λάβει σοβαρά υπόψιν δημιουργικοί άνθρωποι, όπως ο Δημήτρης Πικιώνης που προανέφερα κ.α.
Το προγραμματισμένο τρίωρο πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε, με μοναδική διακοπή ένα σύντομο διάλειμμα.
Οι εικόνες επιλεγμένες με επιμέλεια με προφανή γνώση του θέματος, οι εκφράσεις της απόδοσης της Τέχνης από πολλές εκφραστικές περιοχές και όχι για ακόμα μια φορά μόνο από τη ζωγραφική,
οι πληροφορίες ακριβείς και κατατοπιστικές, τα σχόλια εύστοχα και πολύπλευρα, οι τοποθετήσεις γενναίες,
ακόμα κι εκεί που διαφωνούσα...
Η τοιχογραφία της Άνοιξης βρέθηκε ολόκληρη στη θέση της, στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Σήμερα βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Διαφωνώ κάθετα με την απομάκρυνση εικαστικών ή μη τμημάτων των Αρχιτεκτονημάτων. Για τον ίδιο λόγο δεν κατηγορούμε τον Elgin,
για ακρωτηριασμό των μνημείων της Ακροπόλεως...?
Τα έργα παρουσιάστηκαν συνοδεία των ήχων του Antonio Lucio Vivaldi,
που κυμάτιζε μαζί με τις εικαστικές χειρονομίες. Molto bene!!
Οι κροκοσυλλέκτριες.
Θεωρείται ότι τα έργα αυτά φιλοτεχνήθηκαν από τον ίδιο καλλιτέχνη,
τον 16ο αι. π. Χ.!!
Η εικόνα και ο λόγος, συνοδευόταν από επιλεγμένες μουσικές από τον ίδιο τον εισηγητή,
ανάλογα με τις ιστορικές περιόδους και τα θέματα,
στοχεύοντας σε περισσότερες προσλαμβάνουσες των αισθήσεων, που είναι και σκοπός της Τέχνης άλλωστε, γεγονός που δείχνει αυτό που πολλές φορές έχω υποστηρίξει ΚΑΙ σε αυτό το blog,
ότι δηλαδή η Τέχνη, η ομορφιά αν θέλετε,
είναι μία και πολύπλευρη.
Η παρουσίαση του ταλαντούχου πρωτοπόρου
Vincent Willem Van Gogh (1853-1890),
συνοδεύτηκε με τις μελωδίες του επίσης ταλαντούχου δημιουργού
Wilheilm Richard Wagner (1813-1883), συγχρόνου και μουσική προτίμηση του ζωγράφου. Εύγε!!
Δυστυχώς ο χρόνος δεν έφτασε για την τελευταία και κατά τη γνώμη μου ποιο ενδιαφέρουσα ενότητα της παρουσίασης. Ο συμπαθής εισηγητής προτίμησε να την αφήσει για επόμενη παρουσίαση, που ήδη έχει συζητηθεί και έκλεισε την ενότητα της σύγχρονης Τέχνης, με τα εντυπωσιακά έργα του Πακιστανού Imran Qureshi και το κορυφαίο άσμα των 60's
blowin in the wind, του άπαιχτου Bob Dylan...
O Παντελής Τσάβαλος καταχειροκροτήθηκε, το ίδιο και οι συντελεστές του προγράμματος.
Πάντα τέτοια σύντροφοι!!
Ας βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας εδώ συμπληρώνοντας τον τίτλο της εισήγησης του Παντελή Τσάβαλου, "η φύση στην Τέχνη"
βάζοντας λίγο Τέχνη στη φύση, δημιουργώντας
τον τίτλο αυτής της ανάρτησης,
καθώς η φύση της Τέχνης είναι πολύπλευρη
και δίνει ευκαιρία για καλλιτεχνική δράση παντού...
Ο Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης στην τοποθέτησή του
με τίτλο "Τέχνη και Φύση",
υποστηρίζει με ισχυρά επιχειρήματα ότι
η φύση μιμείται την Τέχνη (!!) και όχι το αντίθετο, γιατί η Τέχνη μας έχει μάθει να βλέπουμε διαφορετικά τη φύση, να νοιώθουμε αισθητική απόλαυση που μπορεί να προκαλέσει ομορφιά παρατηρώντας την!!
Προσδίδει δε στον καλλιτέχνη, τον ρόλο του κρυφού νομοθέτη, αφού κάθε πραγματικό έργο Τέχνης
μας υποδεικνύει και ένα πρωτότυπο τρόπο
για να βιώσουμε την αισθητική απόλαυση και
να οδηγηθούμε στην ομορφιά!!
Ο William Shakespeare (1564-1616),
στο "όνειρο καλοκαιρινής νύχτας"
μας λέει για τον ποιητή, ότι το μάτι του
"βόσκοντας σε άλλη νόστιμη τρέλα, πηδά από τον ουρανό στη γη και από τη γη στον ουρανό και ότι μορφές πραμάτων αγνώστων η φαντασία πλάθει η πένα του σε σχήμα τις τορνεύει και στο αιθέριο τίποτα δίνει μια θέση για να στέκεται κι ένα όνομα".
Με ανάλογο τρόπο οι ζωγράφοι μεταχειρίζονται τα σχήματα και τα χρώματα, οι μουσικοί τους αρμονικούς ήχους, οι γλύπτες τα αγάλματα και
όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες τα δημιουργήματά τους, για να δώσουν υπόσταση στα πλάσματα της φαντασίας και του ονείρου...
Ένας από τους διασημότερους πίνακες όλων των εποχών,
είναι γνωστός με τον τίτλο "Η κραυγή" του Edvard Munch.
Ο αρχικός τίτλος που είχε δώσει ο καλλιτέχνης ήταν "Ο λυγμός της φύσης"
O Edvard Munch περιγράφει στο ημερολόγιο του την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα :
Νίκαια 22. 1. 1892
"Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους -
ο ήλιος έπεφτε - ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα - σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη - αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη - οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία - κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση'."
Η εξίσου παγκόσμιας φήμης "έναστρη νύχτα" του Vincent Van Gogh.
Στο έργο του αυτό (1889) ο Βαν Γκογκ έχει απεικονίσει χαοτικές δίνες που ακολουθούν την κλιμάκωση Κολμογκόροφ, όπως προκύπτει από μαθηματική ανάλυση της εικόνας.
Ο Van Gogh αναπαράγει σε αρκετούς πίνακές του, επακριβώς, νόμους της φύσης.
Η «Έναστρη Νύχτα» (The Starry Night) ζωγραφίστηκε ενώ ήταν στο άσυλο του Saint-Remy.
Τα πάντα μοιάζουν χαμένα στην απεραντοσύνη, στην κίνηση του σύμπαντος που τυλίγεται και ρέει. Αυτό που συνδέει γη και ουρανό είναι το φλογόσχημο κυπαρίσσι, ένα δέντρο που συνδέεται παραδοσιακά με τα νεκροταφεία και το πένθος.
Αλλά ο θάνατος δεν ήταν δυσοίωνος για τον
Van Gogh. Είχε πει:
"Το να κοιτάζω τα αστέρια με κάνει πάντα να ονειρεύομαι... Γιατί, αναρωτιέμαι, να μην είναι τα λαμπερά σημεία του ουρανού τόσο προσιτά όσο τα μαύρα σημεία στο χάρτη της Γαλλίας; Ακριβώς όπως παίρνουμε το τραίνο για να φτάσουμε στην Tarascon ή την Rouen, έτσι να παίρνουμε το θάνατο για να φθάσουμε σ' ένα αστέρι..."
Μια τέτοιου τύπου ανάρτηση δεν έχει τέλος...
Θα παραμείνει ανοιχτή για επεξεργασία επ΄αόριστον...
το επαναλαμβάνω κι εδώ, επαξίως δε τα έλαβαν πανηγυρικά από την δημοτική αρχή, εκ μέρους του δήμαρχα, που για πρώτη φορά μου φάνηκε
να μιλάει πέραν των τυπικών ξύλινων λόγων, υποσχόμενος περαιτέρω δράσεις, ακόμα καλύτερες, σε νέο και πιο οργανωμένο κύκλο...
To εύχομαι ολόθερμα.
Ο Παντελής Τσάβαλος, πραγματικός επαγγελματίας.
Κάτοχος του αντικειμένου, με γλώσσα απλή και κατανοητή, με ορολογία εκεί που χρειαζόταν,
από την αρχή υπήρξε απολύτως κατατοπιστικός στο θέμα, χώρισε την παρουσίαση σε 4 ενότητες :
τον αρχαίο κόσμο,
την ευρωπαϊκή ζωγραφική,
τη σύγχρονη τέχνη και
την εξωευρωπαϊκή τέχνη με έμφαση στην Ιαπωνία που έχει να επιδείξει αριστουργήματα Τέχνης στην φύση και είχαν λάβει σοβαρά υπόψιν δημιουργικοί άνθρωποι, όπως ο Δημήτρης Πικιώνης που προανέφερα κ.α.
Το προγραμματισμένο τρίωρο πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε, με μοναδική διακοπή ένα σύντομο διάλειμμα.
Οι εικόνες επιλεγμένες με επιμέλεια με προφανή γνώση του θέματος, οι εκφράσεις της απόδοσης της Τέχνης από πολλές εκφραστικές περιοχές και όχι για ακόμα μια φορά μόνο από τη ζωγραφική,
οι πληροφορίες ακριβείς και κατατοπιστικές, τα σχόλια εύστοχα και πολύπλευρα, οι τοποθετήσεις γενναίες,
ακόμα κι εκεί που διαφωνούσα...
Διαφωνώ κάθετα με την απομάκρυνση εικαστικών ή μη τμημάτων των Αρχιτεκτονημάτων. Για τον ίδιο λόγο δεν κατηγορούμε τον Elgin,
για ακρωτηριασμό των μνημείων της Ακροπόλεως...?
Τα έργα παρουσιάστηκαν συνοδεία των ήχων του Antonio Lucio Vivaldi,
που κυμάτιζε μαζί με τις εικαστικές χειρονομίες. Molto bene!!
Θεωρείται ότι τα έργα αυτά φιλοτεχνήθηκαν από τον ίδιο καλλιτέχνη,
τον 16ο αι. π. Χ.!!
Η εικόνα και ο λόγος, συνοδευόταν από επιλεγμένες μουσικές από τον ίδιο τον εισηγητή,
ανάλογα με τις ιστορικές περιόδους και τα θέματα,
στοχεύοντας σε περισσότερες προσλαμβάνουσες των αισθήσεων, που είναι και σκοπός της Τέχνης άλλωστε, γεγονός που δείχνει αυτό που πολλές φορές έχω υποστηρίξει ΚΑΙ σε αυτό το blog,
ότι δηλαδή η Τέχνη, η ομορφιά αν θέλετε,
είναι μία και πολύπλευρη.
Vincent Willem Van Gogh (1853-1890),
συνοδεύτηκε με τις μελωδίες του επίσης ταλαντούχου δημιουργού
Wilheilm Richard Wagner (1813-1883), συγχρόνου και μουσική προτίμηση του ζωγράφου. Εύγε!!
Δυστυχώς ο χρόνος δεν έφτασε για την τελευταία και κατά τη γνώμη μου ποιο ενδιαφέρουσα ενότητα της παρουσίασης. Ο συμπαθής εισηγητής προτίμησε να την αφήσει για επόμενη παρουσίαση, που ήδη έχει συζητηθεί και έκλεισε την ενότητα της σύγχρονης Τέχνης, με τα εντυπωσιακά έργα του Πακιστανού Imran Qureshi και το κορυφαίο άσμα των 60's
blowin in the wind, του άπαιχτου Bob Dylan...
O Παντελής Τσάβαλος καταχειροκροτήθηκε, το ίδιο και οι συντελεστές του προγράμματος.
Πάντα τέτοια σύντροφοι!!
Ας βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας εδώ συμπληρώνοντας τον τίτλο της εισήγησης του Παντελή Τσάβαλου, "η φύση στην Τέχνη"
βάζοντας λίγο Τέχνη στη φύση, δημιουργώντας
τον τίτλο αυτής της ανάρτησης,
καθώς η φύση της Τέχνης είναι πολύπλευρη
και δίνει ευκαιρία για καλλιτεχνική δράση παντού...
Ο Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης στην τοποθέτησή του
με τίτλο "Τέχνη και Φύση",
υποστηρίζει με ισχυρά επιχειρήματα ότι
η φύση μιμείται την Τέχνη (!!) και όχι το αντίθετο, γιατί η Τέχνη μας έχει μάθει να βλέπουμε διαφορετικά τη φύση, να νοιώθουμε αισθητική απόλαυση που μπορεί να προκαλέσει ομορφιά παρατηρώντας την!!
Προσδίδει δε στον καλλιτέχνη, τον ρόλο του κρυφού νομοθέτη, αφού κάθε πραγματικό έργο Τέχνης
μας υποδεικνύει και ένα πρωτότυπο τρόπο
για να βιώσουμε την αισθητική απόλαυση και
να οδηγηθούμε στην ομορφιά!!
Ο William Shakespeare (1564-1616),
στο "όνειρο καλοκαιρινής νύχτας"
μας λέει για τον ποιητή, ότι το μάτι του
"βόσκοντας σε άλλη νόστιμη τρέλα, πηδά από τον ουρανό στη γη και από τη γη στον ουρανό και ότι μορφές πραμάτων αγνώστων η φαντασία πλάθει η πένα του σε σχήμα τις τορνεύει και στο αιθέριο τίποτα δίνει μια θέση για να στέκεται κι ένα όνομα".
Με ανάλογο τρόπο οι ζωγράφοι μεταχειρίζονται τα σχήματα και τα χρώματα, οι μουσικοί τους αρμονικούς ήχους, οι γλύπτες τα αγάλματα και
όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες τα δημιουργήματά τους, για να δώσουν υπόσταση στα πλάσματα της φαντασίας και του ονείρου...
είναι γνωστός με τον τίτλο "Η κραυγή" του Edvard Munch.
Ο αρχικός τίτλος που είχε δώσει ο καλλιτέχνης ήταν "Ο λυγμός της φύσης"
O Edvard Munch περιγράφει στο ημερολόγιο του την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα :
"Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους -
ο ήλιος έπεφτε - ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα - σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη - αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη - οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία - κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση'."
Η εξίσου παγκόσμιας φήμης "έναστρη νύχτα" του Vincent Van Gogh.
Στο έργο του αυτό (1889) ο Βαν Γκογκ έχει απεικονίσει χαοτικές δίνες που ακολουθούν την κλιμάκωση Κολμογκόροφ, όπως προκύπτει από μαθηματική ανάλυση της εικόνας.
Ο Van Gogh αναπαράγει σε αρκετούς πίνακές του, επακριβώς, νόμους της φύσης.
Η «Έναστρη Νύχτα» (The Starry Night) ζωγραφίστηκε ενώ ήταν στο άσυλο του Saint-Remy.
Τα πάντα μοιάζουν χαμένα στην απεραντοσύνη, στην κίνηση του σύμπαντος που τυλίγεται και ρέει. Αυτό που συνδέει γη και ουρανό είναι το φλογόσχημο κυπαρίσσι, ένα δέντρο που συνδέεται παραδοσιακά με τα νεκροταφεία και το πένθος.
Αλλά ο θάνατος δεν ήταν δυσοίωνος για τον
Van Gogh. Είχε πει:
"Το να κοιτάζω τα αστέρια με κάνει πάντα να ονειρεύομαι... Γιατί, αναρωτιέμαι, να μην είναι τα λαμπερά σημεία του ουρανού τόσο προσιτά όσο τα μαύρα σημεία στο χάρτη της Γαλλίας; Ακριβώς όπως παίρνουμε το τραίνο για να φτάσουμε στην Tarascon ή την Rouen, έτσι να παίρνουμε το θάνατο για να φθάσουμε σ' ένα αστέρι..."
Μια τέτοιου τύπου ανάρτηση δεν έχει τέλος...
Θα παραμείνει ανοιχτή για επεξεργασία επ΄αόριστον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου