MOTO & ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ

MOTO & ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ

Η μηχανή είναι τρόπος ζωής. Ανεξάρτητα από το πώς κανείς θα έρθει σε επαφή με αυτήν, αν είναι πραγματικός μηχανό-βιος, δεν θα σταματήσει να έχει μόνιμη σχέση μαζί της δια βίου!

Σε προσωπικό επίπεδο δεν είχα την συνηθισμένη λόξα των πιτσιρικάδων της εποχής με τα μηχανάκια και παρ ότι πειραματίστηκα για λίγο, σαν παιδί κι εγώ, ουδέποτε υπήρξα στην κατηγορία των «ακροβατών» που όλη μέρα κάνουν κόντρες ή ταρζανιές και θορυβωδώς επιδεικνύουν την παρουσία τους.

Ούτε είχα ποντάρει στο ότι με τη μηχανή θα αυξηθεί η πέραση μου στα μωρά, άσχετα αν αργότερα εκμεταλλεύτηκα τις δυνατότητες που μου προσέφερε, αφού σε πολλές άρεσαν «τα μηχανάκια». 
Πάντα θεωρούσα χαμηλού επιπέδου τις «συμφεροντολόγες», που δεν είναι και λίγες ε, 
μη αρνούμενος ότι ενέδιδα προσωρινά, 
όταν διέθεταν καμπύλα προσόντα…

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ο βασικός λόγος που πήρα το πρώτο μου μηχανάκι, ένα Honda CB 50cc, μόλις στα 14, ήταν το ότι δεν συμπαθούσα το ποδήλατο, τουλάχιστον τόσο όσο τα περισσότερα παιδιά… Το βαριόμουνα.

Mορφολογικά το Honda CB 50cc δε μου άρεσε αλλά σε όλα τα άλλα ήταν αστέρι!
Από τις πρώτες μέρες που οδήγησα 50αρι, παρατήρησα πως ενώ έχει πολλά από τα πλεονεκτήματα των μεγαλυτέρων μηχανών, έχει και αδυναμίες, με κυριότερη το ότι δεν λαμβάνεσαι σοβαρά υπόψιν στο δρόμο από τους ιθαγενείς.
Οι δε "παπάκηδες" κάνουν ότι μπορούν για να δυσφημίζουν τις μηχανές και τους κατόχους τους. Δεν συμπάθησα ποτέ την πλειοψηφία αυτής της κατηγορίας "μοτοσικλετιστών"...

Όσο περίμενα από τον μακαρίτη πια και ανεκδιήγητο στις καθυστερήσεις 

των παραγγελιών Στέλιο Σπυριδόπουλο να μου φέρει το Honda CB που είχα φυσικά προπληρώσει, μου είχε δώσει για λίγο καιρό ένα Yamaha MR 50cc. Οπτικώς το προτιμούσα αλλά όλο κάτι πάθαινε... Για να μην αναφέρω τη... διχρονίλα που με οδήγησε έκτοτε στο να προτιμώ τα τετράχρονα...

Θεωρούσα ότι με το μηχανάκι θα κινούμαι πιο ξεκούραστα, πιο άνετα, πιο εύκολα, δηλαδή θα είχα μεγαλύτερη ευελιξία και ελευθερία. Καθώς δεν είχα οδηγήσει ιδιαίτερα, σχεδόν καθόλου θα έλεγα, είχα τις επιφυλάξεις μου, τις οποίες ενίσχυε το αρνητικό κλίμα που υπήρχε γύρω από τις μηχανές… 

Την εποχή εκείνη όποιος είχε μηχανή σε νεαρή ιδιαιτέρως ηλικία ήταν σίγουρα «αλήτης», η συντριπτική πλειοψηφία θεωρούσε την μηχανή «σκοτώστρα», το επόμενο βήμα ήταν τα ναρκωτικά, η φυλακή, το περιθώριο και δε συμμαζεύεται…

Άρα όλοι θα ήταν εναντίον μου, πράγμα καθόλου ευχάριστο ή εύκολα αντιμετωπίσιμο, παρ όλη την πρώιμη αμφισβήτηση που είχα στο… κατεστημένο. 

Ένας δεύτερος λόγος που με έφερε κοντά στην σκέψη της απόκτησης μηχανής, ήταν ότι είχα αρκετό χρήμα για πιτσιρικάς και κυρίως τρόπους να το βρίσκω, 
αρκεί να αναφέρω ότι υπήρξα αστέρας της πόκας, 
επί σειρά ετών…

Ποια ήταν και μάλλον είναι ακόμα, η πραγματικότητα σε ότι αφορά την μοτοσικλέτα? 

1. ΕΥΕΛΙΞΙΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Όντως επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά στην βασική μου επιλογή, η μηχανή ήταν σαφώς πιο ευέλικτη από οποιοδήποτε άλλο μέσο μεταφοράς 

και εξεπλάγην θετικά από την μέγιστη αίσθηση ελευθερίας που απέκτησα, παρόλο που ήμουνα προετοιμασμένος γι αυτό. 

Επιβεβαίωσα επίσης τις υποψίες μου πως η μηχανή είναι ασφαλέστερη από το ποδήλατο αφού διαθέτει μεγαλύτερη σταθερότητα, καλύτερα φρένα και… γκάζι, που όταν είναι ικανοποιητικό, συχνά βοηθάει στην αποφυγή ατυχημάτων από διάφορους κάφρους που πλειοψηφούν στους δρόμους.
Όσο καλύτερη επιλογή μηχανής κάνεις, τόσο περισσότερο μπορείς να χαρείς τα πλεονεκτήματα της, υπερασπίζοντας την ασφάλεια σου...

Kawasaki KL 250cc. 

Η απόλυτη μουνοπαγίδα της εποχής και πολύ καλή μηχανή σε όλα της.

 2. Η ΜΗΧΑΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Δεν άργησα, μόλις λίγους μήνες, να αντικαταστήσω το 50αρι μου, με ένα enduro Kawasaki KL 250cc κούκλα!! Έτσι η πρακτική μου προσέγγιση για την απόκτηση της μηχανής σύντομα μετατράπηκε σε… μόνιμη σχέση.

Θεωρώ μάλιστα ότι η σχέση μου με τη μοτοσικλέτα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση ισχυρών χαρακτηριστικών του τρόπου της σκέψης μου 
και τελικά της ζωής μου.

Μου άρεσε η rock μουσική και η μηχανή είναι rock. Δεν μιλάω για την επιφανειακή εικόνα του αξύριστου ρέκλα με το μπακόκοιλο και τα tattoοs όπου υπάρχει δέρμα, που ξημεροβραδιάζεται πάνω στη Harley, αλλά για την ουσία.

Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι για να διαμορφώσει ο καθένας το style του, με βάση την προσωπικότητα και την αισθητική του, αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλης ανάρτησης που προτίθεμαι να κάνω…

3. ΤΑΧΥΤΗΤΑ & ΑΕΡΑΣ

Το θέμα της ταχύτητας είναι συνδεδεμένο με τη μηχανή. Επίσης η ταχύτητα έχει... μέθη. Είναι σχεδόν αδύνατο να οδηγείς μηχανή και να μην παρασυρθείς έστω για λίγο στο να ανοίξεις το γκάζι, ειδικά όταν η μοτοσικλέτα σου το διαθέτει. Μόλις στα 17 μου απέκτησα ένα Honda CB 900cc bol d’ or.
 Όταν τότε με το αυτοκίνητο έκανες κάτι ώρες 
για να φτάσεις από την Κόρινθο στην Αθήνα, συμπεριλαμβανομένου του «πακέτου» που έτρωγες στην κίνηση, εγώ έκανα μισή ώρα χρονομετρημένα!! Φυσικά ήταν επικίνδυνο.

Αστέρι της εποχής το Honda CB 900cc bol d’ or, το είχα παραγγείλει από Ιαπωνία έτσι όπως το βλέπετε. Ακόμα και σήμερα θεωρείται αστέρι.

Θυμάμαι πως πέρασα με 200+ χιλιόμετρα ανάμεσα από δυο νταλίκες στην εθνική οδό, ο δυνατός αέρας κόπηκε απότομα στον ελάχιστο χρόνο που τις προσπερνούσα και μόλις βγήκα μπροστά, από τη μεσαία λωρίδα που βρισκόμουνα ο δυνατός αέρας με πέταξε στην άκρη του δρόμου!! 
Ήταν σα να έφαγα φάπα από τους Θεούς, όλους μαζί, που μάλλον με λυπήθηκαν και… την πήδηξα, παίρνοντας το μάθημά μου… 

Μια άλλη φορά, πάλι στην Εθνική οδό, έχοντας συνεπιβάτη ένα φίλο που αρκετά χρόνια αργότερα σκοτώθηκε με μηχανή (!!), άφησα το τιμόνι και σήκωσα τα χέρια ψηλά ενώ τρέχαμε με 160+ χιλιόμετρα, λίγο από έκσταση, λίγο για να τον τρομάξω με «εξυπνάδες»… 

Η δύναμη του αέρα με τίναξε προς τα πίσω και ευτυχώς ο φίλος μου που καθόταν σωστά, δυνατό παιδί, με κράτησε μέχρι να καταφέρω να ξαναπιάσω το τιμόνι, λόγω της ισχυρής αντίστασης του ανέμου, τη στιγμή που θα φεύγαμε για θυμαράκια…

Ένα ακόμα περιστατικό που δεν ξεχνάω, 
είναι όταν ένα μεσημεράκι τελειώνοντας το σχολείο, φεύγω βολίδα για να προλάβω τις… ιπποδρομίες στον παλιό Ιππόδρομο του Φαλήρου, ευγενές σπορ που επιδιδόμουν εκείνη την περίοδο, στα πλαίσια της διερεύνησης των μορφών του τζόγου, που επέβαλε η ιδιότητά μου ως ισχυρού παίκτη… 

Περνάω με κόκκινο το φανάρι του Κολεγίου Αθηνών και βγαίνω από τη Φιλοθέη στη λεωφόρο Κηφισίας μαλλιά-κουβάρια με… κωλιές, χωρίς να έχω δει στο απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας τον μπάτσο με το Suzuki 750cc, ότι καλύτερο διέθετε η τροχαία τότε… 

Ανάβει τη σειρήνα και με κυνηγάει. Αυτό δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο και λόγω του ότι είχα πιο γρήγορη μηχανή, συνήθως τα λαγωνικά εγκατέλειπαν την προσπάθεια σύντομα. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα. Υπάρχει αυξημένη επικινδυνότητα που την εντείνει το γεγονός ότι ο κυνηγημένος είναι διατεθειμένος να ρισκάρει πολύ, αφού στην καλύτερη περίπτωση θα έχει αυτόφωρο και δικαστήριο με δυσοίωνη εξέλιξη, στη χειρότερη θα έχει και αυτόφωρο-δικαστήριο και φάπες, αγαπημένη ασχολία των τότε σβερκάτων, που απ ότι ακούγεται παραμένει σε κάποιες περιπτώσεις!!

Ανοίγω το γκάζι και αισθάνομαι με υπερηφάνεια, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, την δύναμη της καλύτερης μηχανής μου. 1ΟΟ…130…160+ χιλιόμετρα, γυρνάω πίσω να δω που είναι ο Κλουζώ και τα καλά μου ray ban γυαλιά ηλίου, εκτοξεύονται με τον αέρα των χιλιομέτρων πίσω στον τροχαίο που νόμιζε ότι τον βομβαρδίζω υποχρεώνοντας τον να πλακωθεί... 
στα φρένα!

Όχι δε φορούσα κράνος και ούτε το συνήθιζα… 
Το ότι πρόλαβα με άνεση την πρώτη ιπποδρομία, τότε το θεωρούσα κατόρθωμα. Σήμερα όλα αυτά τα θεωρώ μαλακίες μεγάλου βεληνεκούς… 

Θεωρώ παντελώς απαραίτητα τα "γυαλιά" ηλίου για την οδήγηση μηχανής. Ήλιος, αέρας, δάκρυα, έντομα κλπ είναι μόνιμα προβλήματα. Τα τύπου Ray Ran δεν είναι τα ενδεικνυόμενα, γιατί τα μεταλλικά μέρη και το γυαλί μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνα... Σήμερα υπάρχουν άπειρα μοντέλα για μηχανή που ικανοποιούν όλα τα γούστα.

4.  ΑΣΦΑΛΕΙΑ & ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Η ασφάλεια είναι κεφαλαιώδες ζήτημα στη μηχανή. Το τι φοράς είναι σημαντικό. Σήμερα τα κράνη και τα ειδικά ρούχα για μοτοσικλέτα είναι ιδιαίτερα προσεγμένα, αν και πανάκριβα όπως πάντα. 

Με τη μηχανή εκτίθεσαι σε πολλούς κινδύνους. Καιρικές συνθήκες, άθλιο οδικό δίκτυο, άσχετοι έως δολοφονικά επικίνδυνοι και τυχάρπαστοι οδηγοί, προσωπικά λάθη…

Είναι μαθηματικά βέβαιο πως όσο περισσότερα χρόνια οδηγείς μηχανή, τόσα πιο πολλά περιστατικά που έχεις κινδυνεύσει θα υπάρχουν και σίγουρα ακόμα και να μην έχεις χτυπήσει σοβαρά, θα έχεις βρεθεί φάτσα-κάρτα με τα θεία…

Το κράνος δεν το συμπαθούσα πολύ. Παρ όλο που είχα πάντα καλά κράνη, τα φορούσα… στον αγκώνα, μπας και αποφύγω τις τσουχτερές κλήσεις, άντε και σε καμιά βροχή. 

Βέβαια ήταν πολύ χρήσιμα για τα μωρά που όταν ανέβαιναν στη μηχανή, συνήθως αισθανόντουσαν καλύτερα φορώντας κράνος και σίγουρα αισθανόμουνα καλύτερα εγώ, περιορίζοντας την έκθεσή τους σε κίνδυνο. 

Προσωπικά αντιθέτως αισθανόμουνα πάντα καλύτερα χωρίς κράνος, παρόλο που τα τελευταία χρόνια φοράω ανελλιπώς. Χωρίς κράνος έχεις καλύτερη αντίληψη του χώρου, μεγαλύτερη εγρήγορση, 
βλέπεις καλύτερα, ακούς καλύτερα…

Σε αντίθεση με την γενική θέση ότι "το κράνος σώζει ζωές" έχω να καταθέσω δύο σοβαρά περιστατικά που μου έχουν συμβεί και την «πάτησα» λόγω του κράνους…

To Yamaha XT 600cc. Μ' αυτό φάγαμε τα μούτρα μας σύντροφοι...
Κάποιο καλοκαιράκι ξεκίνησα για μια ολιγοήμερη εκδρομή με την αγαπημένη μου και γυρίσαμε για μήνες όλη την Ελλάδα...

Το πρώτο ήταν τον Ιούλιο του 1992 όταν με ντάλα ήλιο πίναμε κρασιά στον «Αστέρα» με τον επί πολλά χρόνια κολλητό μου και ένα μωρό... 
Η καλή μου είχε την γιορτή της και μετά από… δεν θέλω να πω πόσες φιάλες κρασιού, που μας τα φέρνανε σε σαμπανιέρες για να είναι δροσερά, ούτε κατάλαβα για πότε βράδιασε… 

Μόλις κατάλαβα ότι είχα στήσει επί ώρες την φίλη μου τη μέρα της γιορτής της, όχι κυρίες μου δεν συνηθίζω να στήνω, έφυγα βιαστικά. 
Επειδή ήξερα ότι θα τρέξω, φόρεσα το κράνος παρ όλο που δεν το γούσταρα όπως είπα και παρ όλο που ως πότης ήξερα ότι ο αέρας σε «ξυπνάει»… 

‘Ετσι τρέχοντας στο όριο της αντοχής ενός Yamaha XT 600cc που είχα τότε, 160+ χιλιόμετρα, σε κάποιο σημείο της Λεωφόρου Βουλιαγμένης έκαναν έργα και υπήρχε μια μικρή παράκαμψη, χωρίς φώτα όλη η περιοχή, χωρίς ταμπέλες ή ενδείξεις… 

Το αντελήφθην αργά, έτρεχα πολύ, πλακώθηκα στα φρένα και βγαίνω με φρένα έξω από το δρόμο, καβαλάω ένα μεγάλο κράσπεδο και παρόλο που η αλάνα που υπήρχε εκεί ήταν άδεια, το πόδι μου γίνεται σάντουιτς με ένα άσχετο σίδερο που υπήρχε εκεί πακτωμένο και τη μηχανή μου… 

Συντριπτικό κάταγμα στο μηρό, και δυο μικρότερα κατάγματα στην επιγονατίδα και την παλάμη… Φταίω, το παραδέχομαι, αλλά αναλύοντας το περιστατικό, δύσκολα θα το πάθαινα αυτό αν δε φορούσα το κράνος που με «κοίμιζε»… Θα μου πει κανείς «ναι αλλά μπορούσες να πάθεις κάτι άλλο, χειρότερο»… Οκ... 

Επίσης, το κωλοσίδερο που βρισκόταν εκεί, σα να έπρεπε να χτυπήσω ντε και καλά, ενώ αρχικά με έκανε έξω φρενών, αργότερα κατάλαβα ότι έτσι όπως την πήγαινα τη δουλειά εκείνη την περίοδο, 
θα μπορούσα εύκολα να είχα πάθει χειρότερα…

Το δεύτερο περιστατικό έχει να κάνει με την… πανίδα. Αναφέρω πρώτα την περιγραφή κάποιου γνωστού που μας διηγήθηκε πως έσκασε με 150+ χιλιόμετρα σε… γάιδαρο (!!), όπου το συμπαθές και ανυποψίαστο τετράποδο, σε σκοτεινό επαρχιακό σημείο, αποφάσισε να… εκδράμει περνώντας κάθετα τον κεντρικό δρόμο!! Δεν θα αναφέρω τα κατάγματα του τύπου γιατί θα πέσει μαύρο κλάμα… 

Μια φίλη επίσης, που από μικρή ηλικία σαν κι εμένα είχε μεγάλες μηχανές, μας εξιστορούσε πως έσκασε μια νυχτερίδα στο φως ενός Suzuki GSE 550cc 
που είχε τότε, πηγαίνοντας με 180+ χιλιόμετρα… 
Της έσκασαν τα άντερα της νυχτερίδας στο ανοιχτό κράνος που φορούσε και… νόμιζε πως παίζει σε ταινία φρίκης… 
















Κάπως έτσι την έπαθα κι εγώ με μολυσμένη(?) σφήκα ή μέλισσα. Μπήκε μέσα στο κράνος που το είχα ανοιχτό και με τσίμπησε, δύο μάλλον φορές, στο άνω χείλος, γιατί δεν μπορούσε να φύγει λόγω του κράνους!! Πω ρε πόνοΟΟοος… 

Σε δευτερόλεπτα άρχισα να παραμορφώνομαι και μέσα σε μισή ώρα είχα γίνει τούμπανο!! Ευτυχώς με πήγαν φίλοι στο Κέντρο Υγείας στη Ν. Μάκρη, όπου διαπίστωσαν αλλεργικό σοκ και μου είπαν ότι στο τσακ τη γλίτωσα, αφού θα έκλεινε ο λαιμός μου και δεν θα μπορούσα να αναπνεύσω. 

Κι ενώ μέχρι τότε με είχαν τσιμπήσει αρκετές φορές σφήκες οδηγώντας, δεν είχα πάθει κάτι σοβαρό. Μια φορά μάλιστα το κεντρί μου είχε καρφωθεί στο μπράτσο οδηγώντας και μου έφυγε η μαγκιά απ τον πόνο. Σταμάτησα κακήν κακώς και για να αφαιρέσω το κεντρί και όλο το περιεχόμενο του άδειασε στο μπράτσο μου... Αν δε φορούσα κοντομάνικο μπλουζάκι δεν θα είχα πάθει τίποτα... 

Πέραν του κινδύνου να χτυπήσεις εκείνη την ώρα, έχεις θέματα με πιθανές αλλεργίες, αντιτετανικούς κλπ. Παρόλο που δεν είχα ένδειξη αλλεργίας, εκτός από τοπικό πρήξιμο και μια αδιαθεσία για καναδυό μέρες, δεν είχα κάτι σοβαρότερο… 

Α, μην ξεχάσω και τους μπάμπουρες ή όπως αλλιώς λέγονται… Μια φορά μου έσκασε ένας στο στήθος κι ήταν σα να έφαγα κοτρόνα!

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω από την δική μου εμπειρία, είναι πως η μηχανή δεν θέλει επανάπαυση.
Κάθε φορά που την οδηγείς, πρέπει να προσέχεις, 
σα να είναι η πρώτη φορά.

Κάποιοι πολύ βασικοί κανόνες, όπως η καλή κατάσταση της μοτοσικλέτας, ο καλύτερος δυνατός εξοπλισμός του αναβάτη, η επίγνωση των ορίων της μηχανής και τα δικά μας και κυρίως το πως μπορεί να συμπεριφερθεί ο κάθε αδαής που οδηγεί δίπλα μας, πρέπει να τηρούνται με ευλάβεια...

Μου έχει τύχει να κοιμηθώ στη μηχανή, 
να σκάσει πάνω μου αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα, που οδηγούσε ένας τριμάλακας και 
δυστυχώς δεν τον πέτυχε, στην άδεια του κεφάλα, 
το κράνος που του πέταξα, 
μια γκόμενα που τα είχα πιτσιρικάς και την άφησα 
να οδηγήσει τη μηχανή, ενώ υποστήριζε ότι ξέρει 
να οδηγεί, αφού με έκανε το "γύρο του θανάτου", 
βγήκε με χίλια έξω από το δρόμο 
και φάγαμε τα μούτρα μας, 

άμέτρητες φορές κόντεψα να γίνω χαλκομανία... 

Πολλά μπορεί να πει κάποιος σαν εμένα που ζει με μηχανές επί δεκαετίες, οπότε λογικά έπεται και συνέχεια... Σίγουρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του σύμφωνα με τα προσωπικά του κριτήρια, τις ανάγκες και τις δυνατότητες του, σε μια εποχή που όλα καλπάζουν, όχι πάντα για καλό...

Μια από τις καλύτερες μηχανές που είχα, ήταν το Kawasaki KLX 650 cc !Με τα χρόνια έχω καταλήξει ότι οι enduro μηχανές με βολεύουν καλύτερα 
γιατί νομίζω πως ταιριάζουν περισσότερο στις επιλογές μου.
Θεωρώ πως είναι καλύτερες για τους κωλόδρομους που διαθέτει το γελοίο αυτό κρατίδιο, είναι ιδανικές για εκδρομές στη φύση, για τα νησιά, τις χωμάτινες διαδρομές που συνδυάζουν άθληση και ψυχαγωγία...

ektorrr