NOBEL ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΙΙ ΑΓΓΛΙΚΗ & ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

NOBEL ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΙΙ

 ΑΓΓΛΙΚΗ & ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Στην παρούσα ανάρτηση, δεύτερη στη σειρά, 
θα ασχοληθούμε με 
τα Nobel Λογοτεχνίας που έχουν απονεμηθεί 
σε αγγλόφωνους και ισπανόφωνους συγγραφείς.
Και οι δύο αυτές γλώσσες έχουν τεράστιο αριθμό ομιλητών, 

αλλά και μεγάλη γεωγραφική εξάπλωση.
Ειδικά όσο αφορά τα βραβεία που εξετάζουμε, 

εκτός των Ευρωπαϊκών χωρών απ' όπου και προέρχονται,
καλύπτουν όλες τις αμερικάνικες βραβεύσεις και όχι μόνο, 

όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Καταρχάς θα γίνουν οι βασικές αναφορές στα βραβεία
και κάποια πρώτα σχόλια. 
Σιγά σιγά θα προστίθενται πληροφορίες, 
κυρίως για το έργο των συγγραφέων.




NOBEL ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 
ΣΕ ΑΓΓΛΟΦΩΝΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Η Αγγλική γλώσσα κυριαρχεί διεθνώς γεωγραφικά, 

αλλά και αριθμητικά, μαζί με την Ισπανική, 
αμέσως μετά την Κινεζική, 

αφού ομιλείται ως κύρια γλώσσα 

εκτός της Βρετανίας, Αγγλίας και Ιρλανδίας, 

στην Βόρειο Αμερική, Η.Π.Α. και Καναδά, 

σε τμήμα της Καραϊβικής, καθώς επίσης 

στην Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία. 
Οποτεδήποτε απονεμήθηκε Nobel Λογοτεχνίας 
σε λογοτέχνη που προέρχεται από τις προαναφερθείσες περιοχές, 

είναι πάντα στην αγγλική γλώσσα, 

καθώς και οι τρεις από τις τέσσερις αφρικανικές απονομές, 
όπως θα παρατηρήσουμε παρακάτω.

Η Αγγλική είναι παγκοσμίως 

η πρώτη επιλογή ως δεύτερη γλώσσα αλλά και 

επίσημη γλώσσα πολλών χωρών και διεθνών οργανισμών. 

Η κυριαρχία της στις επικοινωνίες, τις επιστήμες, 

την πολιτική και την διπλωματία, 

το διαδίκτυο, την ψυχαγωγία κλπ την καθιστά λοιπόν 

ως την πιο ομιλούμενη γλώσσα διεθνώς.
Γι΄αυτό και υπάρχουν λογοτέχνες, ακόμα και νομπελίστες, 

όπως θα δούμε, που έγραψαν στα αγγλικά 

ενώ δεν ήταν η μητρική τους γλώσσα.

Η αγγλική γλώσσα αναπτύχθηκε ως δανειζόμενη 
λόγω των επιρροών που είχε από άλλες γλώσσες, 
καθώς εμπεριέχει στοιχεία κέλτικα, ελληνικά, 
λατινικά-ιταλικά, νορμανδικά-γαλλικά 
και κυρίως γερμανικά.  
Όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε μερικούς μερικούς, 

η αγγλική ανήκει στον δυτικό γερμανικό υποκλάδο 

του γερμανικού κλάδου 

της ινδοευρωπαϊκής οικογενείας γλωσσών.

30 αγγλόφωνα βιβλία βρίσκονται στη λίστα με 
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.
13 από αυτά, προηγούνται των βραβεύσεων των 
Nobel Λογοτεχνίας και από αυτά τα 2 είναι Ιρλανδών και τα 3 Αμερικανών λογοτεχνών που θα τα δούμε στις αντίστοιχες ενότητες.

Έτσι, τα πρώτα 8 από αυτά είναι :
του 14ου αιώνα, που πρωτοεμφανίζεται στην λίστα 
αγγλόφωνο έργο, το "The Canterbury Tales", 
του Geoffrey Chaucher (1343-1400),
στην συνέχεια έχουμε την μοναδική περίπτωση αγγλόφωνου λογοτέχνη με 3 έργα στην λίστα, 
τον κορυφαίο William Shakespeare (1564-1616), 
με τα έργα του, του 1603, "Άμλετ",
του 1608, "Βασιλιάς Ληρ" και
του 1609, "Οθέλος". 
Ακολουθούν 4 ακόμα βιβλία του 19ου αιώνα, 
3 από τα οποία ήδη έχουν αναφερθεί στις γυναικείες βραβεύσεις 
(που συνολικά έχουν 7 αγγλόφωνα βιβλία στην λίστα, 2 μόνο από τα οποία σε νομπελίστριες συγγραφείς)
του 1843, το "Περηφάνια και Προκατάληψη", 
της Jane Austen (1775-1817),
του 1842, το "Ανεμοδαρμένα Ύψη", 
της Emily Bronte (1816-1848) και
του 1871, το "Middlemarch", 
της Mary Ann Evans (1819-1880), 
με το ανδρικό ψευδώνυμο George Eliot.
Του 1861 τέλος, το "Great Expectations", 
του μεγάλου Charles Dickens (1812-1870).

Στη συνέχεια θα αναφερθούν και τα υπόλοιπα 
22 αγγλόφωνα βιβλία που βρίσκονται στη λίστα.

Αν μετράω σωστά, 30 βραβεία Nobel Λογοτεχνίας

έχουν αποδοθεί σε συγγραφείς που χρησιμοποιούσαν 

ως κύρια στο έργο τους, την αγγλική γλώσσα, 
από το σύνολο των 117 απονομών. 
Καθίσταται λοιπόν και σε αυτές τις διακρίσεις,
η γλώσσα με την μεγαλύτερη επιρροή και 
η πιο κερδισμένη γλώσσα παγκοσμίως.

Σε όποιες περιπτώσεις αποδίδεται και άλλη γλώσσα 
στο σύνολο του έργου του κάθε νομπελίστα, 

θα το αναφέρω, εφόσον πέφτει στην αντίληψη μου.

Βέβαιον είναι πάντως, πως υπάρχουν βραβευμένοι 
με Nobel λογοτέχνες, κύριοι χρήστες άλλων γλωσσών, 

οι οποίοι κάτι έχουν γράψει και στην αγγλική.

Μην παραβλέψουμε και το σημαντικό : 

οι επιτυχημένες μεταφράσεις στην αγγλική γλώσσα, 
επιδρούν καταλυτικά στην διάδοση του έργου 
κάθε συγγραφέα, όπως και στις πωλήσεις.

Θα ξεκινήσουμε με τις βραβεύσεις 

των λογοτεχνών του Ηνωμένου Βασιλείου. 

Θα δούμε τα πρώτα βασικά δέκα, 
τρία εκ των οποίων όχι και τόσο Βρετανικά 
και θα ακολουθήσουν στην συνέχεια, ας πούμε
σαν υποομάδα, τα τέσσερα Ιρλανδικά. 

Συνολικά δεκατέσσερα βραβεία.  

O Άγγλος λογοτέχνης Joseph Rudyard Kipling (1865-1936).

Nobel Λογοτεχνίας 1907. 

Πρόκειται για τον νεώτερο σε ηλικία βραβευθέντα με αυτό το βραβείο 

σε ολόκληρη την ιστορία του θεσμού, μόλις 41 ετών, με μέση ηλικία τα 65 έτη !!

Το πρώτο βραβείο Nobel Λογοτεχνίας στην αγγλική γλώσσα 

κέρδισε, το 1907, ο γεννημένος στην Ινδία 
και πολυταξιδεμένος, Άγγλος λογοτέχνης 
Rudyard Kipling.
Το όνομα του, το πήρε από την λίμνη Rudyard της Αγγλίας, όπου γνωρίστηκαν και φλέρταραν οι γονείς του και τους άρεσε πολύ.
Οι γονείς του όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας 
θεωρούσαν τους εαυτούς τους Αγγλο-Ινδούς, 
ενώ ένα από τα εξέχοντα χαρακτηριστικά της μυθιστοριογραφίας του αποτελούσαν τα σύνθετα ζητήματα ταυτότητας και εθνικής αναφοράς, 
καθώς υπήρξε μάλλον αδιάφορος για την έπαρση και το ύφος 

του ιμπεριαλισμού, αν και πρόκειται περί ζητήματος 

για το οποίο υπάρχουν αμφιλεγόμενες απόψεις...
Τα έργα του διαπνέονται από υψηλά αισθήματα σεβασμού 

προς τις μυθικές αξίες της άγριας φύσης και της ενεργητικότητας.

Η δημοφιλία του από πολύ νωρίς ήταν μεγάλη 

τόσο στην πεζογραφία όσο και στον στίχο. 

Το ποίημα του "Αν", του 1910, το ξέρουνε κι οι πέτρες !!
Το 1995, σε μια δημοσκόπηση του B.B.C., ψηφίστηκε ως 

το πιο αγαπημένο ποίημα του Ηνωμένου Βασιλείου !! 

Δεν πρέπει λοιπόν να μας παραξενεύει 
το ότι παραμένει ως σήμερα ο νεώτερος βραβευμένος 
με Nobel συγγραφέας, ούτε το ότι διαβάζεται ακόμα.

Καθώς έχω υπάρξει λυκόπουλο πιτσιρικάς, 
γνωρίζω από πρώτο χέρι την επιρροή του διάσημου έργου του 

"Το βιβλίο της ζούγκλας" στον προσκοπισμό.

Ο αρχηγός των λύκων Ακέλας, όπως απεικονίζεται στην προμετωπίδα των δύο βιβλίων της ζούγκλας, που εκδόθηκαν το 1895. 
Ακέλας, ονομάζεται ο αρχηγός των ενηλίκων και 
αγέλη, η ομάδα των λυκόπουλων, όπως στα βιβλία του Kipling !!














Διάβασα ένα αντίτυπο των "Εκδόσεων Καστανιώτη",

του 1985, σε μετάφραση του Κοσμά Πολίτη, με τίτλο : 

"Το ωραιότερο διήγημα του κόσμου", του 1891, 

μια από τις πιο γνωστές νουβέλες του συγγραφέα,

Στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται επίσης, 

έξι Ινδικά Διηγήματα και το διάσημο ποίημα "Αν".

Το βρήκα υπέροχο και αποτελεί τρανταχτή απόδειξη

όσων αναφέρονται παραπάνω.

Είναι για όλους και το συστήνω με άνεση.

Το βιβλίο που διάβασα ήταν μεν των "Εκδόσεων Καστανιώτη", αλλά 

βρίσκω πιο ενδιαφέρον αυτό το εξώφυλλο των "Εκδόσεων Άγρα".

Διάβασα επίσης το διήγημα του με τίτλο "Ο κηπουρός",
που πραγματεύεται τον θάνατο ενός από τους νεαρούς στρατιώτες 

που σκοτώθηκαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο 

και ήταν επί μακρόν αγνοούμενοι.
Με δεδομένο ότι ο συγγραφέας έχασε τον γιο του,
τον Οκτώβριο του 1915, ήταν αγνοούμενος και το πτώμα του 

δεν βρέθηκε ποτέ, προφανώς γνωρίζει εξ ιδίων το θέμα του, 

αφού είχε ενταχθεί και στην Επιτροπή Πολεμικών Τάφων, 

η οποία είναι υπεύθυνη για τους βρετανικούς πολεμικούς τάφους, 

που μοιάζουν με κήπους και βρίσκονται διάσπαρτοι 

σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Αν περιμένει κανείς μελοδραματισμούς και κλάψα, ατύχησε. Εύστοχη, περιεκτική γραφή, υποβόσκουσα σκωπτική προσέγγιση 

και βεβαίως, προβληματισμός και κατάθεση ψυχής 

ανάλογη με την σοβαρότητα του θέματος...
Υποσημείωση του μεταφραστή σχετική με τον τίτλο :
"Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Γύναι τι κλαίεις, τίνα ζητείς ? 

Εκείνη νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός λέγει προς αυτόν, 

Κύριε, εάν εσύ εσήκωσας αυτόν, ειπέ μοι που έθεσας αυτόν..."
Κατά Ιωάννην, κ' 15.

O Άγγλος συγγραφέας John Galsworthy (1867-1933).

Nobel Λογοτεχνίας 1932.

Μεσολαβούν δύο ακόμα βραβεία σε Ιρλανδούς, 
το 1923 και το 1925, που ακολουθούν παρακάτω.

Ο δεύτερος Άγγλος συγγραφέας που πήρε το βραβείο

ήταν ο John Galsworthy, το 1932. 

Πασίγνωστος για την τριλογία "The Forsyte Saga"

που έγινε και τεράστια τηλεοπτική επιτυχία. 

Ο Βρετανός φιλόσοφος κλπ Bertrand Arthur William Russell (1872-1970).

Nobel Λογοτεχνίας 1950.

Τρίτος Βρετανός που κέρδισε Nobel Λογοτεχνίας,
το 1950, είναι ο Ουαλός φιλόσοφος, μαθηματικός και άλλα πολλά,
Bertrand Arthur William Russell. 
Αν και αριστοκρατικής καταγωγής, με οικογενειακή ιστορία αιώνων 

και βεβαίως διαθέτοντας τίτλο ευγενείας, 

οι αναρχικές του απόψεις είναι εμφανείς 

στο έργο και τις τοποθετήσεις του. 

Άνθρωπος ιδιόρρυθμος και με αποστομωτικά τεκμηριωμένες θέσεις, 

με τεράστια διεθνώς, λογοτεχνική και κοινωνικοπολιτική επιρροή.

Το 1920, μετά από μιας ώρας συνάντηση με τον Λένιν στη Ρωσία,

δεν μπόρεσε να κρύψει την απογοήτευσή του, καθώς τον βρήκε

σκληρό και άκαμπτο, σαν χοντροκέφαλο καθηγητή, 

που, επιπλέον, δεν τρέφει καμία αγάπη για την ελευθερία !!

Στην μικρή επαφή που είχε με τον Τρότσκι συμπέρανε πως

οι κομμουνιστές δεν τον θεωρούσαν ισάξιο του Λένιν,

τον βρήκε ευφυέστατο, με μαγνητική προσωπικότητα,

αλλά και με μια ματαιοδοξία που συναντάται ευρέως 

μεταξύ καλλιτεχνών και ηθοποιών.

 

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι την ημέρα που δολοφονήθηκε

ο Γρηγόρης Λαμπράκης είχε εκφωνήσει ομιλία του συνδέσμου για την ειρήνη, που ο Russell είχε ιδρύσει και έφερε το όνομα του !!

Ελεύθερο πνεύμα, φιλειρηνιστής, αντιδογματικός,

υπερασπιστής των ανθρωπίνων ιδανικών και της ελεύθερης σκέψης,
έχει πει το αμίμητο :
"Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου
γιατί μπορεί να έκανα λάθος" !!!

 

Το 1948 διασώθηκε από αεροπορικό ατύχημα στην Β. Νορβηγία

και δήλωσε πως η σωτηρία του οφείλεται στο ότι ήταν καπνιστής,

καθώς οι 24 διασωθέντες από τους συνολικά 43 επιβάτες κάθονταν 

στις θέσεις των καπνιστών, στο πίσω μέρος του αεροσκάφους !!

Διάβασα το βιβλίο με τίτλο 

"Έχει μέλλον ο άνθρωπος ?", 

που περιέχει τοποθετήσεις και προτάσεις του Russell 

και άλλων διεθνώς αναγνωρισμένων επιστημόνων, 

πολιτικών κλπ, για το ακόμα επίκαιρο και επικίνδυνο 

για την ανθρωπότητα ζήτημα των πυρηνικών όπλων. 

Παρά το ότι το βιβλίο εκδόθηκε το 1961, 

είναι εντυπωσιακό το πόσες από τις προβλέψεις που περιέχει έχουν επαληθευτεί, όσο και αν ο Russell αποποιείται τον ρόλο του προφήτη, όπως και το πόσες από τις προτάσεις που θέτει προς επεξεργασία, διατηρούν την αξία τους ακόμα σήμερα, αλλά όπως όλα δείχνουν και μελλοντικά... 

Εντυπωσιάζει επίσης το γεγονός ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα, έχει προ πολλού φύγει από την πρώτη θέση των προβλημάτων της ανθρωπότητας, στοιχείο που μας βάζει σε σκέψεις υπέρ του ότι τελικά, κάποιες προσωπικότητες είναι αναντικατάστατες...

Δυστυχώς, όσο η βλακεία κυριαρχεί, 

ο άνθρωπος θα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού,

όπως σοφά μας λέει ο συγγραφέας.

Σημειώνω εδώ πως, το 1918, 

ο Russell φυλακίστηκε για τις φιλειρηνικές του θέσεις. 

Υποστήριξε πως οι φυλακισμένοι δεν είναι 

κατώτεροι από τους άλλους, από ηθικής απόψεως, 

αλλά λιγότερο ευφυείς γιατί "τους έπιασαν" !!

Τελευταία του σύλληψη ήταν το 1961, 

σε διαδήλωση κατά των πυρηνικών στο Λονδίνο, 

σε ηλικία 89 ετών !!

Επόμενο βιβλίο του Bertrand Russell που επέλεξα να διαβάσω είναι "Η ανάλυση της νόησης", με πρώτη έκδοση το 1921. 

Θα αναφερθώ σε αυτό σύντομα.

Ο γνωστός Βρετανός πολιτικός Sir Winston Churchill (1874-1965).
Nobel Λογοτεχνίας 1953. 
Σε αυτόν αποδίδεται το σήμα της νίκης με τα υψωμένα δάχτυλα σε σχήμα V !!

   Al Capone φτυστός το παλιόπαιδο o Winston !! 

Δεινός πότης, τζογαδόρος και καλοπερασάκιας, σε όλη τη ζωή του 

ξόδευε περισσότερα απ' όσα έβγαζε !!


















Τέταρτος Βρετανός που έλαβε το βραβείο, το 1953, 
ήταν ο γνωστός πολιτικός, αριστοκρατικής καταγωγής, 

Sir Winston Churchill.
Γεννήθηκε στην περιοχή της Οξφόρδης 
-έχει τύχει να δω από κοντά το μέρος- 
και έζησε έντονη, συχνά αμφιλεγόμενη ζωή. 
Έκπληξη ήταν και το Nobel που του απονεμήθηκε, 
κυρίως λόγω των πολύτομων απομνημονευμάτων του 
από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, παρά το ότι είχε και άλλη, ιστοριογραφική επί το πλείστον, δραστηριότητα.



Μεσολαβεί ένα ακόμα βραβείο σε Ιρλανδό λογοτέχνη,
το 1969, που θα δούμε παρακάτω.

Βλέπω σε κάποιες περιπτώσεις να αποδίδεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Nobel Λογοτεχνίας του 1981, 
στον Εβραϊκής καταγωγής, γεννημένο στη Βουλγαρία 
Elias Canetti (1905-1994), 
μόνο και μόνο επειδή κάποια περίοδο της ζωής του 
έζησε στην Αγγλία και πήρε την Βρετανική υπηκοότητα. 
Είχε επίσης ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα 
στην Γερμανία και την Ελβετία και κυρίως έγραψε 
στην γερμανική γλώσσα και όχι στην αγγλική. 
Δεν είναι λοιπόν εδώ η θέση αυτού του βραβείου, 
δεν ασπάζομαι καθόλου την... ποδοσφαιρική λογική.
Θα τον δούμε στα βραβεία της γερμανικής γλώσσας,
αλλά χρίζει αναφοράς και στα Εβραϊκά βραβεία. 















Ο Άγγλος συγγραφέας Sir William Golding (1911-1993).
Nobel Λογοτεχνίας 1983. 















Το πέμπτο Βρετανικό Nobel Λογοτεχνίας, το 1983,
κέρδισε ο Άγγλος συγγραφέας Sir William Golding.
Βραβείο Booker 1980 για το βιβλίο του 
" The Rites of Passage". 

Γεννήθηκε και πέθανε στην Κορνουάλη και νέος 

έμαθε την κορνουαλική γλώσσα, που έχει βαθιές κέλτικες ρίζες, 

στοιχείο που σπανίως σχολιάζεται...

Βρήκα το βιβλίο του "Άνθρωποι από χαρτί", του 1984, 

έργο που καταγράφεται ως ότι πιο ιδιοσυγκρασιακό και πρωτότυπο 

έγραψε ποτέ ο συγγραφέας, 

έργο που δεν μπορεί να μπει σε συγκεκριμένη κατηγορία. 

Το θέμα του αφορά την χρόνια τριβή, αντιπαράθεση και διαμάχη 

μεταξύ των δημιουργών και των κριτικών-ακαδημαϊκών.

 

Με κεντρική φιγούρα έναν επιτυχημένο συγγραφέα, 

όπως άλλωστε ήταν και ο ίδιος ο Golging, 

με χιούμορ, εφευρετικότητα αλλά και βαθιά γνώση του ζητήματος, περιγράφεται η αυτοβιογραφία ενός αλκοολικού συγγραφέα και 

η σχέση του με έναν ενοχλητικό, επίμονο και αδιάκριτο ακαδημαϊκό,

που ντε και καλά θέλει να γράψει την βιογραφία του !! 

Η τάση για μοναχικότητα της πλειοψηφίας των καλλιτεχνικών τύπων

και των διανοουμένων, η αυτοκαταστροφική συχνά διάθεση τους,

οι αέναες αναζητήσεις, οι ιδιορρυθμίες και οι εκκεντρικότητες 

που συνάδουν με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους, διατρέχουν μοναδικά το κείμενο, το χαρτί, 

όπως πολύ εύστοχα προϊδεάζει ο τίτλος του βιβλίου.

 

Το απόλαυσα πραγματικά και το συστήνω σε όλους εκείνους 

τους βιβλιόφιλους που εκτός της αναγνωστικής εμπειρίας,

ενδιαφέρονται και για το ίδιο το περιβάλλον του βιβλίου, 

τους συχνά φιλόδοξους, εγωκεντρικούς αλλά και ευάλωτους δημιουργούς και την εκμετάλλευση αυτών και του έργου τους.

 

Ο αγγλόφωνος λογοτέχνης από την Αγία Λουκία, Derek Walcott (1930-2017).
Nobel Λογοτεχνίας 1992. 















Τα δύο Nobel Λογοτεχνίας που ακολουθούν 
προέρχονται από την Καραϊβική, από νησιά 
που βρίσκονταν και ακόμα έχουν ισχυρή σχέση, 
παρά την όποια αυτονομία τους, με το Ηνωμένο Βασίλειο.
Τα βραβεία αυτά τοποθετούνται εδώ κάπως άβολα...
Μεσολαβεί ένα ακόμα βραβείο σε Ιρλανδό λογοτέχνη,
το 1995, που θα δούμε λίγο παρακάτω.

Ως έκτο Βρετανικό Nobel Λογοτεχνίας, το 1992,
σημειώνουμε αυτό του αγγλόφωνου λογοτέχνη 
από την Αγία Λουκία της Καραϊβικής, 
Derek Walcott. 
Παρά την ανεξαρτησία του νησιού από το 1979, 
αρχηγός του κράτους είναι η βασίλισσα του Η.Β. !!
Έχει ασχοληθεί κυρίως με την ποίηση και το θέατρο.

Υπάρχουν κάποιες ελληνικές μεταφράσεις του, 
οπότε μόλις πέσει κάτι στα χέρια μου θα επανέλθω.















O Ινδικής καταγωγής Βρετανός συγγραφέας 
Sir Vidiadhar Surajprasad Naipaul (1932-2018).
Nobel Λογοτεχνίας 2001. 

Ως έβδομο Βρετανικό βραβείο θα καταγράψουμε αυτό του 2001, 

στον επίσης αγγλόφωνο συγγραφέα 
Sir Vidiadhar Surajprasad Naipaul, 
γεννημένο από Ινδούς μετανάστες, 
στο Trinidad της Καραϊβικής, 
που αποτέλεσε Βρετανική κτήση από το 1797. 
Έμφαση μάλιστα στο στο έργο του δίδεται 
στην αποικιοκρατία της Βρετανικής αυτοκρατορίας.
Πολυβραβευμένος, μεταξύ άλλων κέρδισε και 
το βραβείο Booker, το 1971, για το βιβλίο του
"In a free state".

Το 2002, ήταν μεταξύ των 100 συγγραφέων, 
που επέλεξαν από 10 βιβλία,
ώστε να δημιουργηθεί η λίστα με
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Διάβασα το βιβλίο του "Μισή ζωή", 
που όπως αναφέρεται εκεί, γράφτηκε από 
τον Μάρτιο του 1999 ως τον Αύγουστο του 2000, 
με πρώτη έκδοση το 2001, χρονιά που βραβεύτηκε 
o συγγραφέας με Nobel Λογοτεχνίας.
Ωραία γραφή, με διάχυτη χιουμοριστική διάσταση, 
παρά την σοβαρότητα των προσωπικών και 
πολιτικοκοινωνικών ζητημάτων που πραγματεύεται,
(αποικιοκρατία, φυλετικό, μεταναστευτικό),
θέματα στα οποία είναι προφανώς γνώστης, 
καθώς συνδέονται άμεσα με πληροφορίες από 
την ζωή του, όπως διάβασα στο βιογραφικό του.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι μεταφορικός αλλά 
και ουσιαστικός, αφήνοντας τον ήρωα μεσήλικα 
με την επιθυμία να κυνηγήσει την δική του 
ολοκληρωμένη ζωή 
προδιαγράφοντας την συνέχεια του, το 2004, 
με τον μεταφρασμένο τίτλο "Μαγικοί σπόροι".
Μόλις το εντοπίσω θα επανέλθω.

Ο Εβραϊκής καταγωγής, Άγγλος θεατρικός συγγραφέας 
Harold Pinter (1930-2008). Nobel Λογοτεχνίας 2005. 

Το όγδοο Nobel Λογοτεχνίας, απονεμήθηκε το 2005, 
στον Εβραϊκής καταγωγής Άγγλο συγγραφέα, 
γνωστό κυρίως από το θεατρικό του έργο, 
Harold Pinter.
Καταγράφεται από πολλούς ως ο μεγαλύτερος 
αγγλόφωνος θεατρικός συγγραφέας του 20ου αιώνα.
Η δουλειά του θεωρείται πως έχει επηρεαστεί 
από το έργο του Samuel Beckett,
τον ανακάλυψε  από το 1949, 
όταν ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα,
με τον οποίο και συνδέθηκε με μακρόχρονη φιλία και 
του έστελνε πάντα τα έργα του δακτυλογραφημένα 
για να υποστεί την κρίση του "δασκάλου".

Εκτός από ποιήματα και θεατρικά, έχει γράψει 
κινηματογραφικά και τηλεοπτικά σενάρια,
έχει σκηνοθετήσει και παίξει σε έργα του,
που έχουν παιχτεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο,
κάποια από αυτά και στην Ελλάδα, 
συνήθως με αμφιλεγόμενη απόδοση...

Γνωστός πολιτικός ακτιβιστής, 
υπέρμαχος της ελευθερίας της έκφρασης, 
με πάμπολλες διεθνείς διακρίσεις, 
έχει αρνηθεί τον τίτλο του ιππότη.
Είναι γνωστό το ιστορικό της σύγκρουσης, το 1968, 
με την πανίσχυρη λογοκρισία της Αγγλικής σκηνής, 
όπου ο αρμόδιος λόρδος απαιτεί να διαγραφεί 
δισύλλαβο ρήμα που θα σκανδάλιζε βικτωριανά ώτα...
από το έργο του "Landscape", του 1967,
προτείνοντας μάλιστα και την αντικατάσταση του
με άλλη λέξη, τριών συλλαβών.
Ψύχραιμα ο Pinter του απαντάει :
"Αποκλείεται ! Εδώ μου χρειάζεται δισύλλαβη λέξη",
διδάσκοντας στον ανεπίδεκτο λόρδο-πόρδο, 
ότι στον λόγο υπάρχει και ρυθμός !!
Το ανέβασμα απαγορεύτηκε, αλλά 
το έργο παρουσιάστηκε από το ραδιόφωνο, 
στο οποίο δεν ίσχυε η λογοκρισία (!!)
με αποτέλεσμα να το παρακολουθήσουν εκατομμύρια ακροατές !!
Κάπου εκεί άρχισε και το ξήλωμα της βρετανικής λογοκρισίας !!

























Βρήκα το "Πάρτυ γενεθλίων" από την σειρά 
των εκδόσεων "Δωδώνη" για το παγκόσμιο θέατρο.
Η μετάφραση έγινε από τον Παύλο Μάτεσι.
Το είχα δει παλιά στο θέατρο, αλλά και το κείμενο
είναι εξίσου παραστατικό.
Είναι το δεύτερο έργο του συγγραφέα, του 1958
(το πρώτο του θεατρικό έργο "The Room",
παρουσιάστηκε από φοιτητές, το 1957,
στο πανεπιστήμιο του Bristol)
και παρά το ότι είναι από τα πιο γνωστά θεατρικά,
αρχικά γνώρισε παταγώδη αποτυχία
και η κριτική το κατασπάραξε.
Βεβαίως, ο τότε πάπας της θεατρικής κριτικής,
Harold Hobson γράφει στους Sunday Times :
"Ο Pinter διαθέτει το πιο πρωτότυπο, ανατρεπτικό,
συναρπαστικό τάλαντο, σε όλο το Λονδίνο".
Πολύ γρήγορα θα συμφωνήσουν μαζί του
τα σοβαρότερα θεατρικά κέντρα,
καθώς και το θεατρόφιλο κοινό του κόσμου.

Τα πρώτα του έργα έχουν χαρακτηριστεί ως 
κωμωδίες της απειλής, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο 

δρουν οι χαρακτήρες, που φαίνεται ανεξήγητος
και συνδέεται βεβαίως με το θέατρο του παραλόγου.

Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες τέτοιες εκδόσεις για τους θεατρικούς συγγραφείς, 

διότι αλλιώς θα ήμασταν έρμαιο του κάθε καραγκιόζη σκηνοθέτη...















Εντόπισα επίσης την πρώτη μεταφρασμένη έκδοση,
του 1991, του μοναδικού μυθιστορήματος 
που έγραψε ο Pinter, μεταξύ του 1952 και 1956, 
αναθεώρησε το 1989 και δημοσιεύτηκε το 1990,
με τίτλο "Οι νάνοι". 
Η μετάφραση και πάλι από τον Π. Μάτεσι.

Όπως αναφέρεται στην έκδοση, είναι μια ευκαιρία, 
να δει κανείς το πρόσωπο της ευαισθησίας 
του μεγάλου συγγραφέα πριν περιχαρακωθεί οριστικά
μέσα στην ευφυϊα του, την αινιγματικότητα του,
προτού γίνει ο ίδιος και το έργο του ένα αίνιγμα
με προσωπείο το καθημερινά δήθεν ασήμαντο.
Ο Pinter έχει δηλώσει πως δεν "εξηγεί" επειδή έτσι 
θα παρέμβει στο έργο του θεατή-αναγνώστη.
Παραθέτει εικόνα, δράση ή απραξία, προκαλεί 
(ή παγιδεύει) τον αναγνώστη να γίνει μοχλός.
Η ποιότης και η ένταση της συμμετοχής, 
κάνει το κείμενο μια θεατρική ή αναγνωστική 
απόλαυση πολύ υψηλού επιπέδου, 
επιβραβεύει τη νοημοσύνη.

Βρήκα κοινά στοιχεία με τον Beckett, 
στα πρόσωπα-ήρωες, στις ευφυείς παρατηρήσεις,
στο ιδιαίτερο χιούμορ κ.α.
Δεν αυτό που θα λέγαμε εύκολο βιβλίο.
Είναι από αυτά που σπανίως ξεμπερδεύεις με 
μια ανάγνωση, όσο προσεκτικά και να τα διαβάσεις.

Η έκδοση που βρήκα (του 1991) είναι παλαιότερη αυτής στην φωτογραφία, 
στην ίδια μετάφραση του Παύλου Μάτεσι.
















Το ένατο Βρετανικό Nobel Λογοτεχνίας έλαβε 
 η Doris Lessing (1919-2013), το 2007. 
Πρόκειται για την μεγαλύτερη σε ηλικία βραβευμένη με αυτό το βραβείο, στα 88 της χρόνια, όταν ο μέσος όρος ηλικίας των βραβευθέντων είναι τα 65 έτη.
Την βλέπουμε και στα μόλις 14 Nobel Λογοτεχνίας 
που έχουν απονεμηθεί σε γυναίκες, 
όπου και γίνεται κάπως πιο συγκεντρωτική αναφορά 
σε αυτές και το έργο τους.
Το βιβλίο της "The Golden Notebook", του 1962,
βρίσκεται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία
όλων των εποχών.

Η Βρετανίδα συγγραφέας Doris Lessing (1919-2013).
Nobel Λογοτεχνίας 2007. 
Το 2002, ήταν μεταξύ των 100 συγγραφέων που επέλεξαν από 10 βιβλία
ώστε να δημιουργηθεί η λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

















O αγγλόφωνος Ιάπωνας συγγραφέας Kazuo Ishiguro (1954-).
Nobel Λογοτεχνίας 2017. 














Το δέκατο Βρετανικό Nobel Λογοτεχνίας, το 2017, 
κέρδισε ο αγγλόφωνος Ιάπωνας συγγραφέας 
Kazuo Ishiguro.
Σπουδές στην αγγλική φιλολογία και φιλοσοφία
και μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή.
Το 2008, η εφημερίδα "The Times", 
τον κατέταξε στην 32η θέση στην λίστα με τους 
"50 καλύτερους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945".
Έχει γράψει και στίχους γνωστών jazz κομματιών.
Από τα επτά συνολικά μυθιστορήματα του,
είχα την ευκαιρία να διαβάσω τέσσερα. 

Τακτικός υποψήφιος του βραβείου Βρετανικού βραβείου Booker, 

που απονέμεται σε αγγλόφωνους συγγραφείς, 

το κέρδισε μάλιστα το 1989, για το βιβλίο του με τίτλο 
"Τα απομεινάρια μιας μέρας" 
το οποίο συζητήσαμε στην λέσχη τον Μάιο του 2019,
οπότε και έκανα αναφορά στην σχετική ανάρτηση.
Πρόκειται περί ενός "αγγλικού" μυθιστορήματος, 
καθώς ο κεντρικός ήρωας είναι ένας Άγγλος butler,
με μπόλικο βρετανικό φλέγμα.
Το διάβασα απνευστί !! 
Περιττό μάλλον να πω πως έχει εκατομμύρια αναγνώστες 

και έχει μεταφραστεί σε 50 γλώσσες !!
Έγινε και επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία, το 1993, 

με αξιόλογους συντελεστές και διακρίσεις. 

Διάβασα, προ της βράβευσης του με Nobel, 
το βιβλίο του με τίτλο "Μη μ' αφήσεις ποτέ",
με πρώτη δημοσίευση το 2005 
και τεράστια διεθνή απήχηση και αναγνώριση.
Το περιοδικό "Times" το θεώρησε ως 
το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς και 
το συμπεριέλαβε στη λίστα με τα 100 καλύτερα 
μυθιστορήματα, γραμμένα στην αγγλική γλώσσα, 
από το 1923 ως το 2005.
Το 2010 έγινε ταινία με διάσημους συντελεστές.

Ιδιαίτερο στυλ, όπως συχνά βλέπουμε σε νομπελίστες συγγραφείς, 

δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτή τη φορά,
θα μπορούσε να θεωρηθεί αμιγώς Βρετανικό, 
κάτι που ίσως και ο ίδιος δεν θα επιθυμούσε...
Είναι ένα ασυνήθιστο βιβλίο που, όπως όλα τα βιβλία του Ishiguro, διαβάζεται μονοκοπανιά.

Το βιβλίο έχει χαρακτηριστικά επιστημονικής φαντασίας και φουτουριστικό τόνο.

Ο Ishiguro με συντελεστές της ταινίας.















Βρήκα ακόμα δύο παλαιές εκδόσεις 
των πρώτων βιβλίων του Ishiguro, 
τα οποία έχουν ιαπωνικό αέρα.
Ο συγγραφέας έχει δηλώσει πως τα ιαπωνικά σκηνικά
και στα δύο αυτά έργα είναι φανταστικά.

Το παλαιότερο του μυθιστόρημα, του 1982, με τίτλο 
"Χλωμή θέα των λόφων",
είναι σαφώς πιο κοντά στην ζωή του συγγραφέα,
καθώς κινείται μεταξύ Ιαπωνίας, 
στο Ναγκασάκι μάλιστα, την πόλη που γεννήθηκε 
και της αγγλικής εξοχής, που δεν χάνει ευκαιρία 
να εκθειάζει στα έργα του.
Το βιβλίο αφήνει αναπάντητα ερωτηματικά  
ως προς το βασικό θέμα της πλοκής του,
 που κάποιες φορές αρέσει αυτό.
Βρήκα μάλλον ενδιαφέρουσες τις αναφορές
στην βαθιά τομή που υπήρξε στην Ιαπωνία
μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και 
τις επιπτώσεις του στην χώρα και τους ανθρώπους της. 





























Το αμέσως επόμενο βιβλίο, του 1986, με τίτλο
"Ένας καλλιτέχνης του ρευστού κόσμου",
ήταν το τελευταίο που διάβασα και το βρήκα πολύ καλό.

Παρά το φαντασιακό ιαπωνικό σκηνικό, 
όπως ο ίδιος ο Ishiguro δηλώνει, 
είναι σαφώς το πιο γιαπωνέζικο 
από τα τέσσερα βιβλία του συγγραφέα που διάβασα.
Και δεν το λέω τόσο γεωγραφικά, 
αφού δεν υπάρχει καν αναφορά του ονόματος 
της πόλης που διαδραματίζεται το έργο, 
αλλά κυρίως ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά,
καθώς βρήκα ενδιαφέρουσες τις σχετικές αναφορές.

Παρά το ότι παρελθόν και παρόν του αφηγητή,
πριν και μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο,
είναι συχνά μπερδεμένα, το βιβλίο διαβάζεται 
και πάλι χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Όπως έγραψα και στην σχετική ανάρτηση της λέσχης ανάγνωσης, 

το βιβλίο αυτό θεωρώ πως έχει άμεση σχέση με το επόμενο, δηλαδή  "Τα απομεινάρια μιας μέρας", 

καθώς και στις δύο περιπτώσεις, οι κεντρικοί ήρωες κάνουν 

τον απολογισμό τους καταλήγοντας σε αρκετά κοινά σημεία. 

Περνάμε τώρα στους Ιρλανδούς λογοτέχνες,
 οι οποίοι, παρά το μικρό μέγεθος της χώρας τους, 
έχουν τεράστια παράδοση και αξία στην αγγλόφωνη
και γενικότερα στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Δύο βιβλία Ιρλανδών λογοτεχνών που έζησαν 
προ των απονομών των βραβείων Nobel Λογοτεχνίας 
βρίσκονται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία 
όλων των εποχών :
του 1726, το πασίγνωστο "Gulliver's Travels",
του Jonathan Swift (1667-1745) και 
του 1760, το "Tristram Shandy", 
του Laurence Sterne (1713-1768).

Τα επόμενα δύο βιβλία Ιρλανδών λογοτεχνών, 
από τα 4 συνολικά στην ίδια λίστα,
θα τα δούμε στη συνέχεια.

Περνάμε τώρα στα βραβεία Nobel Λογοτεχνίας 
που απονεμήθηκαν σε Ιρλανδούς λογοτέχνες. 
Είναι τα ακόλουθα τέσσερα :

Ο Ιρλανδός λογοτέχνης William Butler Yeats (1865-1939).
Nobel Λογοτεχνίας 1923. 













Το πρώτο από αυτά κέρδισε ο Ιρλανδός λογοτέχνης,
κυρίως γνωστός για το ποιητικό του έργο, 
William Butler Yeats, το 1923.

Ο Ιρλανδός συγγραφέας George Bernard Shaw (1856-1950). 
Nobel Λογοτεχνίας 1925. 

Δύο μόλις χρόνια μετά, το 1925, το επόμενο βραβείο
έλαβε ο μέγας George Bernard Shaw, 
μαέστρος της σάτιρας και της μαύρης κωμωδίας.
Εκτός του σπουδαίου έργου του,
έχει πετάξει αμίμητες ατάκες κατά καιρούς 
και κάποια στιγμή θα αναφερθώ εκτενέστερα. 

Είναι ο μοναδικός νομπελίστας συγγραφέας που έχει κερδίσει 

και το κινηματογραφικό βραβείο όσκαρ σεναρίου 

για το έργο του "Πυγμαλίων", το 1938. 

Ο Ιρλανδός λογοτέχνης Samuel Beckett (1906-1989).
Nobel Λογοτεχνίας 1969. 

Το τρίτο Nobel Λογοτεχνίας σε Ιρλανδό λογοτέχνη
ήταν το 1969, στον ανατρεπτικό Samuel Beckett.
Τα τότε 73.000 $ του βραβείου εξανεμίστηκαν σε λίγο καιρό σαν βοηθήματα σε καλλιτέχνες, ζωγράφους, ηθοποιούς και το ανέβασμα πρωτοποριακών θεατρικών παραστάσεων.
H οικογένεια του λέγεται πως είχε καταγωγή από Ουγενότους που μετακινήθηκαν από την Γαλλία στην Ιρλανδία στα τέλη του 17ου αιώνα. 
Γεγονός είναι πάντως ότι έγραψε και στην γαλλική, 
εκτός της αγγλικής γλώσσας, ενώ στις βασικές του σπουδές συμπεριλαμβάνονται και τα ιταλικά.
Πασίγνωστος στο ευρύ κοινό, κυρίως από τις θεατρικές δουλειές του, θεωρείται από αρκετούς βαρύς και απαισιόδοξος, χωρίς βεβαίως ουδείς να υποτιμά την λογοτεχνική του αξία.

O Beckett είναι ένας από τους καθοριστικούς συγγραφείς του είδους που ονομάστηκε "θέατρο του παραλόγου", 
όπου η δομή του ξεφεύγει απ' ότι είναι συνδεδεμένο 
με θεατρικές συμβάσεις.
Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, 
ακόμα και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει.
Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή και εφιαλτικές διαθέσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι γνώρισε τον James Joyce,
του οποίου υπήρξε περίπου γραμματέας και 
τον βοήθησε στην έρευνα για το "Finnegans Wake".
Εξέδωσε μάλιστα το πρώτο του δημοσιευμένο βιβλίο,
ένα κριτικό δοκίμιο για τον Joyce,
όπου ανίχνευε τις διαδρομές και τις επιρροές
του σκοτεινού ύφους του Ιρλανδού μέντορά του.














Φιλοσοφημένος στοχαστής, καλλιεργημένος, ιδιαίτερη προσωπικότητα
καλλιτέχνης με την ευρεία έννοια του όρου, ευφυής, με μοναδικό χιούμορ.













Σε απάντησή του για το τι μπορεί να εκφράζει 
η μεταπολεμική, σύγχρονη λογοτεχνία,
η τέχνη γενικότερα ο συγγραφέας τοποθετείται :
"Η έκφραση πως δεν υπάρχει τίποτα να εκφραστεί,
τίποτα με το οποίο να εκφραστεί,
τίποτα από το οποίο να εκφραστεί,
καμία δύναμη να εκφραστεί,
καμία επιθυμία να εκφραστεί,
μαζί με την υποχρέωση να εκφραστεί".

Θεωρώντας πως η τέχνη είναι πια 
"κουρασμένη να κάνει λίγο καλύτερα 
το ίδιο παλιό πράγμα",
ο Beckett διερευνά νέα όρια για την λογοτεχνία,
θέτει υψηλότερα τον πήχη, κινείται οριακά και
τα αποτελέσματα του έργου του πείθουν,
τουλάχιστον κάποιους από εμάς.

"Τα όσα λέω δεν σημαίνουν ότι στο μέλλον 
δεν θα υπάρξει καμία μορφή τέχνης. 
Σημαίνουν απλώς ότι θα υπάρξει μια νέα μορφή 
και ότι αυτή η μορφή θα είναι τέτοιου τύπου 
που να αποδέχεται το χάος 
και να μην προσπαθεί να πει ότι το χάος 
είναι στην πραγματικότητα κάτι άλλο...
Η ανακάλυψη μιας μορφής 
που να βάζει σε τάξη την αταξία, 
αυτός είναι ο στόχος του καλλιτέχνη τώρα."
(από συνέντευξη του Tom Driver 
"Beckett at the Madeleine", 
στο Columbia University Forum, καλοκαίρι 1961.)














Η αγγλική μετάφραση έγινε το 1955, από τον ίδιο τον συγγραφέα
σε συνεργασία με τον Patrick Bowles.
Η μετάφραση δεν είναι κυριολεκτική, λέξη προς λέξη, αλλά ελεύθερη,
 σαν να γράφτηκε το βιβλίο από την αρχή.

Η "α' τριλογία" του, που εκδόθηκε μεταξύ 1951-1953,

-γράφτηκαν μεταξύ 1947 και 1950, στα γαλλικά- 

"Molloy", "Malone Dies" και "The Unnamable",

συμπεριλαμβάνεται στην λίστα με 

τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Ο όρος "τριλογία", μάλλον δεν υπήρξε ποτέ στις 

προθέσεις του συγγραφέα, αλλά κάποιων εκδοτών

και σε σχέση με την "τελευταία τριλογία", 

μάλλον παρουσιάζει μικρότερη συνάφεια.

Σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους 

κατέταξαν το έργο του "Περιμένοντας τον Γκοντό",

που γράφτηκε το 1948, στην δωδέκατη θέση 

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα.

Ο Beckett αναφερόμενος σε αυτό έχει πει ότι

δεν τον ενδιαφέρει περισσότερο ο Γκοντό

όσο το "περιμένοντας" !!

Ήταν αυτό το έργο που τον έκανε ευρύτερα γνωστό

και βεβαίως έκτοτε, το θέατρο δεν ήταν πια ίδιο,

όπως εύστοχα έλεγε ο μέγας Peter Hall.

Προφανώς η δημοφιλία του στην Γαλλία είναι υψηλή,

ο Beckett έζησε άλλωστε εκεί μόνιμα από το 1937.

Μόλις 16 νομπελίστες συγγραφείς 

συμπεριλαμβάνονται στη λίστα αυτή.

"Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από το τίποτα", μας λέει εδώ ο Beckett
και θυμόμαστε αμέσως το αριστουργηματικό έργο "Η πείνα", του Knut Hamsun.
Στα αγγλικά μεταφράστηκε το 1956.

Βρήκα και διάβασα τα δύο πρώτα βιβλία της "α' τριλογίας", με πρώτες εκδόσεις το 1951,

σε κάποιες παλαιές μεταφράσεις των εκδόσεων "Κρύσταλλο", 

του 1980 το "Molloy" και του 1982 το "Malone Dies".

To "Molloy" αποτελείται από δύο μέρη 

με φαινομενικά δύο διαφορετικούς αφηγητές. 

Υπάρχουν στοιχεία από τα οποία μπορούμε να πούμε 

πως γράφει μόνο ένα πρόσωπο, 

το οποίο δεν είναι ο Molloy (!!), ούτε υπήρξε ποτέ 

ως κεντρικό πρόσωπο τουλάχιστον, όπως και ότι 

το δεύτερο μέρος προηγείται χρονικά του πρώτου.

Ο χωροχρόνος είναι απροσδιόριστος, 

μυθιστορηματικό ισοδύναμο της αφηρημένης ζωγραφικής και αυτό ευνοεί την αέναη υπαρξιακή αβεβαιότητα που κατά βάση πραγματεύεται το βιβλίο.

Η φύση, οι φυσικές ανάγκες και η φυσική φθορά,

το δίπολο γνώση-άγνοια, 

το νόημα και η "ουσία των πραγμάτων,

η σχετική και ελλιπής ανθρώπινη διάσταση,

είναι (και) εδώ το πλαίσιο που κινείται το ταλέντο και 

ο βαθύς φιλοσοφικός στοχασμός του συγγραφέα.

Χαρακτηρίζεται από κριτικούς ως 

"μαύρη υπαρξιακή κωμωδία", 

καθώς το καυστικό, ανατρεπτικό χιούμορ 

είναι πανταχού παρόν.

Το επόμενο βιβλίο, το "Malone Dies", θεωρείται κομβικό για την κατεύθυνση που πήρε ο Beckett 

ως προς την γλώσσα και τα θεμελιώδη στοιχεία 

της κατασκευής μιας μη παραδοσιακής αφήγησης.

Μου έδωσε την εντύπωση πειραματικής γραφής,

ως προς το λογοτεχνικό μέρος και

περισσότερο φιλοσοφικής ως προς το θέμα

που και πάλι είναι το υπαρξιακό, το τέλος, 

είτε αυτό είναι το λογοτεχνικό, είτε το βιολογικό.

Δεν είναι αυτό που θα λέγαμε εύκολο βιβλίο,

βαρύ ως προς το θέμα, 

παρά το κορυφαίο σε κάποιες στιγμές χιούμορ του.

Το βέβαιον είναι πως ο συγγραφέας δεν ακολουθεί 

πιασάρικες εμπορικές επιλογές που χαϊδεύουν τον αποδέκτη.

Πολύ μου άρεσε η συστηματική αναφορά 

του χαρτιού και του μολυβιού, 

υλικά στα οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία και 

η αναπόφευκτη σύνδεση τους με τη ζωή και την δημιουργία.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος έχει τίτλο 

"The Unnamable" και η πρώτη του έκδοση έγινε 

το 1953 και πάλι στα γαλλικά.

Η αγγλική ακολούθησε το 1958 και πάλι από τον συγγραφέα.

 Θα τοποθετηθώ μόλις προμηθευτώ το βιβλίο 

και επί του συνόλου της "τριλογίας".

"...Δεν είμαι διανοούμενος, είμαι μονάχα μια ευαισθησία. Συνέλαβα τον Molloy και τους άλλους τη μέρα που συνειδητοποίησα την ηλιθιότητα μου."

λέει ο συγγραφέας για τον εαυτό και το έργο του.

Προσωπικά, αναγνώρισα αρκετά στοιχεία, 

στα έργα και στους ήρωες του Beckett, 

από τον ανώνυμο ήρωα του  Knut Hamsun 

στο πρωτοποριακό του βιβλίο "Η πείνα".

Η έκδοση που βρήκα ήταν του 1988, κυκλοφορεί και νεώτερη του 2014, 
στην ίδια ελληνική μετάφραση, μάλλον η καλύτερη που κυκλοφορεί.
















Απόλαυσα κι ένα μικρό βιβλιαράκι του Beckett, 
που γράφτηκε το 1945 στα Γαλλικά, 
το οποίο, απ' ότι διαβάζω, 
εκδόθηκε στην γλώσσα που γράφτηκε το 1970 
και τρία χρόνια αργότερα, το 1973, στα αγγλικά, 
σε μετάφραση του ιδίου του συγγραφέα,
όπως και σε αρκετά άλλα έργα του.
Αναφέρεται μεταξύ των δυνατών του έργων. 
Ο τίτλος του "Πρώτος έρωτας", θεωρείται 
δανεισμένος από μυθιστόρημα του Ιβάν Τουργκένιεφ, 
αλλά με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο.

Πραγματεύεται τον έρωτα σε σχέση με τον χρόνο 
και κατ' επέκτασην τον αναπόφευκτο θάνατο, 
τον θάνατο και του έρωτα και του καθενός από εμάς.
Το βρήκα ατμοσφαιρικό, σε άμεση σχέση με τον σύγχρονο άνθρωπο, που είναι όλο και πιο ταρακουνημένος, 
θα μπορούσε να έχει γραφτεί τώρα. 
Ο ιδιόρρυθμος 25χρονος αφηγητής, αφήνει ελεύθερη την ροή των σκέψεων του, μιλώντας μας για τον πρώτο του έρωτα 
με την Λουλού, που θα ήθελε να την λένε Άννα, 
ενώ ο συγγραφέας βρίσκεται σε καλπασμό 
ευχάριστων γλωσσικών ακροβασιών.  
Αφαιρετικά, απλά σκηνικά, οικονομία έκφρασης, 
ανύπαρκτες λεκτικές φιοριτούρες, 
καθόλου τυχαία δεν θεωρείται μινιμαλιστής ο Beckett, μυστηριακός χωροχρόνος,
καυστικό έως τσουρουφλιστικό χιούμορ και 
συνεχής, αμείλικτος, ασυμβίβαστος, ανυποχώρητος 
σχολιασμός της καθημερινής σύγχρονης ζωής.

Η μοναξιά-μοναχικότητα και η αποξένωση, 
αποτελούν μόνιμα πια στοιχεία γύρω μας,
είναι μια πραγματικότητα, μια αλήθεια, 
αλλά έχουν την τάση να προσθέτουν πόντους 
στο να χαρακτηρίζεται ο Beckett ως απαισιόδοξος,
ακόμα και απλώς περιγράφοντας τες.
Δεν θα έλεγα απαισιόδοξο, αυτό το έργο τουλάχιστον... 
Αξίζει ασυζητητί την ανάγνωσή του.

"...Δουλεύω με την ανημποριά, την άγνοια.
Δεν πιστεύω πως η άγνοια αξιοποιήθηκε στο παρελθόν. 
Υπάρχει κάτι σαν αισθητικό αξίωμα 
που λέει πως η έκφραση είναι επίτευγμα. 
Η μικρή μου εξερεύνηση αφορά το χώρο εκείνο της ύπαρξης 

που παραμερίστηκε πάντα από τους καλλιτέχνες σαν κάτι άχρηστο, 

σαν κάτι το εξ' ορισμού ασυμβίβαστο με την τέχνη.",
είχε πει κάποτε ο Beckett και βρίσκω τα λόγια του
πολύ κοντά στο βιβλίο αυτό.
















O Ιρλανδός λογοτέχνης Seamus Heaney (1939-2013).
Nobel Λογοτεχνίας 1995. 















Το τέταρτο και πιο πρόσφατο Nobel Λογοτεχνίας,
κέρδισε το 1995, ο Ιρλανδός λογοτέχνης
Seamus Heaney.
Η είδηση απονομής του βραβείου, 
τον βρήκε στην Πελοπόννησο, 
μια Αρκαδία στην οποία, όπως έλεγε, 
επιστρέφει τόσο ο ίδιος όσο και τα ποιήματα του.
Παρά το ότι έχει πολύπλευρο έργο, 
είναι περισσότερο γνωστός για το ποιητικό του έργο.
Το 2002, ήταν μεταξύ των 100 συγγραφέων, 
που επέλεξαν από 10 βιβλία,
ώστε να δημιουργηθεί η λίστα με 
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Εντόπισα ένα βιβλιαράκι με τίτλο 
"Ελληνική Εμπειρία",
που περιέχει τις εισηγήσεις του ομώνυμου 
Διεθνούς Λογοτεχνικού Συμποσίου των Δελφών,
το οποίο διοργάνωσε το Υπουργείο Πολιτισμού,
τον Φεβρουάριο του 2004 στους Δελφούς,
όπου και συμμετείχε ο Seamus Heaney με εισήγηση,
μεταξύ άλλων λογοτεχνών διεθνούς κύρους.
Μέσα από αναφορές σε Έλληνες και ξένους ποιητές,
ο Heaney εξηγεί πως λειτούργησε γι' αυτόν 
η μαγική "ελληνική εμπειρία", αρχαία και σύγχρονη,
περιγράφοντας την κλασική Ελλάδα ως πηγή και θησαυροφυλάκιο προαιώνιων μύθων και εικόνων,
"εικόνες που θα συνεχίσουν
νέες εικόνες να χαράζουν",
όπως εύστοχα μας είπε ο επίσης νομπελίστας ποιητής 
W. B. Yeats.
Ο Seamus Heaney βλέπει την Ελλάδα ως 
πολιτισμικό χωροχρόνο, 
όχι απλώς γεωγραφικό τόπο και ιστορικό χρόνο.
Τέλος, κλείνει την σύντομη εισήγηση του, 
αναφερόμενος στο ποίημα "Little Gidding",
από τα "τέσσερα κουαρτέτα", 
του έτερου νομπελίστα ποιητή T. S. Eliot,
που μιλάει για την "χρήση της μνήμης",
ώστε να επιτευχθεί η ανανέωση, η μεταμόρφωση...

Βρήκα και μια μεταφρασμένη ποιητική συλλογή, 
με πρώτη έκδοση το 1996 και τίτλο "Το αλφάδι".
Σπεύδω να μεταφέρω το ποίημα με τίτλο 
"Εις αρχιτέκτων", σε μετάφραση Στρατή Χαβιαρά,
για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας, εΕΕεεεΕ ??

"Ασκητής στο κατώφλι της τέχνης του,
Αξιώνοντας ακόμα περισσότερα, κανακεύοντας το βράχο
Και τα σχεδιάσματα ζεν στα χαλίκια. Όμως εξίσου άοκνος

Όταν ερχόταν η ώρα του ουίσκυ, άσχετο αν τα έτσουζε 
ο ίδιος ή κέρναγε για να τα τσούζουν οι άλλοι.
Πάντοτε μεγαλόπρεπος, συνεπαρμένος, και εκπληκτικός,

Όπως εκείνη την ημέρα στην ακτή που έβγαλε τα ρούχα του
Και βάδιζε πλάι μας στο νερό τσιτσίδι
Ενορατικός, νοήμων και λεπτυφυής,

Θωρώντας τα πράγματα στο ρυθμό των ηλυσίων βημάτων του,
Επιστρέφοντας σε απόψεις και τεκμήρια
Που απαιτούσε η τέχνη και που τελικά προσδιορίζουν τη ζωή του :

Κυανός σχιστόλιθος και ασβέστης, σκιαγραφήματα, είδωλα,
Πράγματα εμφανή και διαφανή,
Ευκρινή, καλοσχεδιασμένα, εύγλωττα, καθαρογραμμένα, αποτυπωμένα...

Βγαίνει τώρα ντυμένος στα τουήντ, από ένα διάδρομο ανάμεσα
Σε σχεδιαστήρια που εκτείνονται ως εκεί που μπορεί να δει το μάτι
Και ως εκεί που δεν μπορεί, εκτός και αν εκείνος σχεδιάσει ακριβώς το που."













Ο αγγλικός τίτλος του πρωτοτύπου, του 1996, ήταν "The Spirit Level".
Εκδόσεις "Ερμής", 1999.













Θα πρέπει εδώ βεβαίως να σημειώσουμε και αξιόλογους Βρετανούς λογοτέχνες που δεν έτυχαν της βράβευσης με Nobel Λογοτεχνίας, 

ενώ προφανώς την άξιζαν, όπως :

Ο Σκωτσέζος Sir Arthur Conan Doyle (1859-1930),
που το έργο του, του 1901-1902,
"Το σκυλί των Μπάσκερβιλ",
βρίσκεται στην 44η θέση,

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999 και

17.000 αναγνώστες της, ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους,

τα 100 βιβλία του αιώνα.

 O Herbert George Wells (1866-1946), όπου 

το έργο του, του 1898, "Ο Πόλεμος των Κόσμων", 

βρίσκεται στην 56η θέση,

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

για τα 100 βιβλία του αιώνα.

Η Virginia Woolf (1882-1941), 
μοναδική γυναίκα με δύο βιβλία της στην λίστα με 

τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών,
του 1925, το "Mrs Dalloway" και  
του 1927, το "To the Lighthouse"
ενώ το έργο της, του 1929,
"Ένα δωμάτιο ολόδικό του", 
βρίσκεται στην 69η θέση,

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

για τα 100 βιβλία του αιώνα.

Ο David Herbert Lawrence (1885-1930),
που το βιβλίο του "Sons and Lovers",
του 1913, βρίσκεται στην λίστα με
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών,
ενώ το έργο του, του 1928,
"Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι",
βρίσκεται στην 39η θέση,

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

για τα 100 βιβλία του αιώνα.

Διάβασα σε παλιό ένθετο από εφημερίδα το διήγημα που δημοσιεύτηκε το 1926, 

με τίτλο "The Rocking-Horse Winner". Κακό δεν το λες...

Ο ελληνικός τίτλος είναι "Αναβάτης σε ξύλινο αλογάκι".

Η Agatha Christie (1890-1976), 

αληθώς Agatha Mary Clarissa Miller ή Lady Mallowan,

όπου το έργο της, του 1926,

"Ο φόνος του Ρότζερ Άκροϋντ",

βρίσκεται στην 49η θέση,

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

για τα 100 βιβλία του αιώνα,

ενώ αρκετά έργα της έχουν μεταφερθεί 

με επιτυχία στον κινηματογράφο.

Ο John Ronald Reuel Tolkien (1892-1973),

όπου το έργο του, του 1954-1955,

"Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών",

βρίσκεται στην 58η θέση,

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

για τα 100 βιβλία του αιώνα

και έχει μεταφερθεί με επιτυχώς στον κινηματογράφο.

Ο Aldous Leonard Huxley (1894-1963), όπου στην 

ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

κατέταξαν το έργο του, του 1932,  

"Θαυμαστός καινούργιος κόσμος", στην 21η θέση,

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα.

Ο Eric Arthur Blair, γνωστός με το ψευδώνυμο  
George Orwell (1903-1950),
που το κορυφαίο βιβλίο του "1984", του 1949, 
βρίσκεται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία 
όλων των εποχών, ενώ το ίδιο έργο 
σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",
κέρδισε την 22η θέση, στα 100 βιβλία του αιώνα.

Ο Graham Greene (1904-1991).

O Malcolm Lowry (1909-1957),
που το βιβλίο του, του 1947,
"Κάτω από το ηφαίστειο" 
σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",
κέρδισε την 99η θέση, στα 100 βιβλία του αιώνα.

Ο άπαιχτος Ιρλανδός James Joyce (1882-1941),
που το βιβλίο του "Ulysses", του 1922, 
βρίσκεται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία 
όλων των εποχών, ενώ το ίδιο έργο,
σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",
κέρδισε την 28η θέση, στα 100 βιβλία του αιώνα, κ.α. 

Προσφάτως απόλαυσα μερικά ωραία διηγήματα του μοναδικού J. Joyce.

Υπάρχουν επίσης συγγραφείς από χώρες 
που, συχνά, δεν βρέθηκαν στην Βρετανική επιρροή 
αλλά έγραψαν στην αγγλική γλώσσα, όπως :

O Πολωνός  Joseph Conrad (1857-1924),
που το βιβλίο του "Nostromo", 
του 1901, βρίσκεται στην λίστα με
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών
και θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους αγγλόφωνους μυθιστοριογράφους.

Σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους 

κατέταξαν το έργο του "Λόρδος Τζιμ",

που γράφτηκε το 1900, στην 75η θέση 

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα.

Είχα διαβάσει προ ετών κάτι δικό του με τίτλο
"Ο κρυφός συνταξιδιώτης". 

Πρόσφατα διάβασα και  δύο ενδιαφέρουσες νουβέλες, τις 

"Η επιστροφή", με πρώτη έκδοση  το 1898 και 

"Η μονομαχία", με πρώτη έκδοση το 1908.

O Ρώσος Vladimir Nabokov (1899-1977),
που το βιβλίο του "Lolita", του 1955, 
βρίσκεται στην λίστα μετα 100 καλύτερα βιβλία 
όλων των εποχών, καθώς και στην 27η θέση 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".



























O Νιγηριανός Chinua Achebe (1930-2013),
που το βιβλίο του "Things Fall Apart", 
του 1958, βρίσκεται στην λίστα με
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών,
ο Ινδικής καταγωγής Salman Rushdie (1947-),
που το βιβλίο του "Midnight's Children",
του 1981, βρίσκεται στην λίστα με
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

O Ινδικής καταγωγής Salman Rushdie (1947-), 
όπου το βιβλίο του, του 1981, 
"Τα παιδιά του μεσονυκτίου" 
κέρδισε το βραβείο Pulitzer της χρονιάς,
βρίσκεται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία
όλων των εποχών, καθώς και στην 100η θέση 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde" 
κ.α.

Το ίδιο βεβαίως συνέβη και με αγγλόφωνους 
Αμερικάνους λογοτέχνες που δεν έλαβαν το βραβείο, 
αναφέρω ενδεικτικά :

Ο Samuel Langhorne Clemens, διάσημος 
με το ψευδώνυμο Mark Twain (1835-1910), που 
το βιβλίο του "Adventures of Huckleberry Finn",
του 1884, βρίσκεται στην λίστα με
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Η Εβραϊκής καταγωγής Gertrude Stein (1874-1946).

Ο Jack London (1876-1916),
που το βιβλίο του, του 1909, 
"Μάρτιν Ήντεν", βρίσκεται στην 61η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,

που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

Ο Robert Lee Frost (1874-1963),
πολυβραβευμένος λογοτέχνης 
μεταξύ άλλων και με 4 βραβεία Pulitzer !!

Ο Stevens Wallace (1879-1955).

Ο Ezra Pound (1885-1972).

O Raymond Chandler (1888-1959),
που το βιβλίο του, του 1939, 
"Ο μεγάλος ύπνος", βρίσκεται στην 96η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

O Henry Miller (1891-1980),
που το βιβλίο του, του 1949-1950, 
"Η Ρόδινη Σταύρωση", βρίσκεται στην 95η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

Ο Francis Scott Fitzgerald (1896-1940),
που το κορυφαίο έργο του, του 1925, 
"Ο υπέροχος Γκάτσμπυ", βρίσκεται στην 46η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".
Διάβασα κάποια από τα αμέτρητα διηγήματά του :
"Τρεις ώρες ανάμεσα σε δύο πτήσεις",
"Η χαμένη δεκαετία", του 1939, λίγο πριν πεθάνει,
με εμφανή αυτοβιογραφικά στοιχεία και 
εκφραστικούς πειραματισμούς, που δυστυχώς, 
δεν πρόλαβε να επεξεργαστεί περαιτέρω, 
"Τρελή Κυριακή", "Το γαμήλιο πάρτυ",
"Ζοζεφίν, μια γυναίκα με παρελθόν"...














Γράφτηκε τον Ιούλιο του 1939 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Esquire 
τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, λίγο πριν τον θάνατο του συγγραφέα. 
Το χαρακτηρίζει εξαιρετική πυκνότητα, μόλις 1200 λέξεις 
και ποιητική αδιαφάνεια.

Ο John Dos Passos (1896-1970),
που το βιβλίο του, του 1925, 
"Πέρασμα για το Μανχάτταν", 
βρίσκεται στην 78η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

Η Margaret Mitchell (1900-1949), 
που το κορυφαίο έργο της, του 1936, 
"Όσα παίρνει ο άνεμος", κέρδισε το Pulitzer 1937,
βρίσκεται στην 38η θέση 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, στην ψηφοφορία
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde"
και έχει γίνει επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία.

O James Hadley Chase (1906-1985),
που το βιβλίο του, του 1939, 
"Όχι ορχιδέες για την Μις Μπλάντις", 
βρίσκεται στην 89η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

Ο Ralph Ellison (1914-1994),
που το βιβλίο του "Invisible Man", 
του 1952, βρίσκεται στην λίστα με
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Ο Εβραϊκής καταγωγής Arthur Miller (1915-2005).

O J. D. Salinger (1919-2010),
που το βιβλίο του, του 1951, 
"O φύλακας στη σίκαλη", 
βρίσκεται στην 88η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

Ο Ray Bradbury (1920-2012),
που το βιβλίο του, του 1950, 
"Τα χρονικά του Άρη", βρίσκεται στην 70η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

Ο Jack Kerouac (1922-1969),
που το κορυφαίο έργο του, του 1957, 
"Στο δρόμο", βρίσκεται στην 67η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde".

Ο William Styron(1925-2006), 
βραβευμένος με Pulitzer το 1968, για το μυθιστόρημα 

"Η εξομολόγηση του Νατ Τέρνερ",
ενώ το έργο του "Η εκλογή της Σόφι", του 1979,
βρίσκεται στην 82η θέση, 
μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα, 
σύμφωνα με την ψηφοφορία 17.000 ατόμων,
που διοργάνωσε η γαλλική εφημερίδα "Le Monde"
και έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο.

Η Sylvia Plath (1932-1963) κ.α.


Δεν πρέπει βεβαίως να παραλείψουμε την αναφορά
3 κορυφαίων Αμερικανών λογοτεχνών, 
που έζησαν και έγραψαν τον 19ο αιώνα, δηλαδή
προ της έναρξης των βραβείων Nobel Λογοτεχνίας
και αντίστοιχα, έργα τους βρίσκονται στην λίστα με 
τα 100 κορυφαία βιβλία όλων των εποχών :
το 1833-1850, το σύνολο των διηγημάτων 
του Edgar Allan Poe (1809-1849),
το 1851, το "Moby Dick", 
του Herman Melville (1819-1891) και
το 1855, το "Leaves of  Grass",
του Walter Whitman (1819-1892).

Συνολικά 9 έργα, 8 Αμερικάνων λογοτεχνών,
βρίσκονται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία
όλων των εποχών.

Ο Αμερικάνος συγγραφέας Sinclair Lewis (1885-1951).
Πρώτο για την Αμερική Nobel Λογοτεχνίας το 1930. 

Στη συνέχεια ακολουθούν τα Nobel Λογοτεχνίας
Αμερικανών λογοτεχνών, 
με πρώτα αυτών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 
δέκα βραβεία συνολικά, 
πάντα βεβαίως στην αγγλική γλώσσα, 
όπου μαζί με τις δύο Καναδικές απονομές, 
καλύπτεται γεωγραφικά ολόκληρη η Βόρειος Αμερική. 

Πρώτη βράβευση σε Αμερικάνο, ήταν το 1930, 
στον συγγραφέα Sinclair Lewis. 
Είχε ήδη κερδίσει από το 1926 το βραβείο Pulitzer, 

για το μυθιστόρημα "Arrowsmith", το οποίο αρνήθηκε.

Ο θεατρικός συγγραφέας Eugene O' Neil (1888-1953).
Nobel Λογοτεχνίας 1936. 
















Δεύτερο Nobel Λογοτεχνίας στις Η.Π.Α., το 1936, 
κέρδισε ο θεατρικός συγγραφέας Eugene O' Neil.
Επίσης, τέσσερα από τα θεατρικά του έργα 
βραβεύτηκαν με Pulitzer !!!

Η Αμερικανίδα συγγραφέας Pearl Back (1892-1973). 
Nobel Λογοτεχνίας 1938. 
















Τρίτη βράβευση με Nobel Λογοτεχνίας στις Η.Π.Α., 
ήταν το 1938, στην Αμερικανίδα συγγραφέα
Pearl Back, πρώτο σε γυναίκα στην Αμερική.
Βραβευμένη και με Pulitzer, το 1932.
Την βρίσκουμε και στις γυναικείες βραβεύσεις 
με κάπως πιο αναλυτικές πληροφορίες.

Ο Αμερικάνος λογοτέχνης Thomas Stearns Eliot (1888-1965).
Nobel Λογοτεχνίας 1948. 















Το τέταρτο βραβείο για τις Η.Π.Α., κέρδισε το 1948,
ο Αμερικάνος λογοτέχνης Thomas Stearns Eliot.
Παρά το ότι είναι ευρέως γνωστός για το ποιητικό του έργο,

θεωρείται ηγετική μορφή του μοντέρνου κινήματος,

έχει κάνει σημαντική δουλειά στο θέατρο, 

την κριτική και το δοκίμιο.

Σύμφωνα με τη μητέρα του, οι πρόγονοι του 
ήταν Άγγλοι και Γάλλοι. 
Το ότι έζησε στην Αγγλία μεγάλο μέρος της ζωής του, 
παραπέμπει κάποιους να τον κατατάσσουν 

και ως Βρετανό νομπελίστα, μάλλον λανθασμένη κατάταξη.

Ο Αμερικάνος συγγραφέας William Falkner (1897-1962).
Nobel Λογοτεχνίας 1949.

Πέμπτο Nobel Λογοτεχνίας στις Η.Π.Α., 
τον αμέσως επόμενο χρόνο, το 1949,
κέρδισε ο Αμερικάνος συγγραφέας William Falkner.
Υπήρξε ο κατ' εξοχήν εκφραστής του αμερικάνικου Νότου, 

που είχε μεγάλη λογοτεχνική παράδοση και 
που προσπάθησε να διατηρήσει το δικό του πρόσωπο,
 αντιστεκόμενος στην αφομοιωτική δύναμη 
του αμερικάνικου τρόπου ζωής.
Θεωρείται ανανεωτής της αφηγηματικής τέχνης 
στον 20ο αιώνα, με οικουμενική σημασία.
Πολυβραβευμένος συγγραφέας, εκτός άλλων, 
δις με Pulitzer, το 1954 και το 1962 (μετά θάνατον).
Το 1957 επισκέφτηκε την Ελλάδα, 

μετά από πρόσκληση της Ακαδημίας Αθηνών που τον βράβευσε 

για την προσφορά του στην λογοτεχνία.

Είναι η μοναδική περίπτωση Αμερικανού λογοτέχνη
και βεβαίως νομπελίστα, όπου δύο βιβλία του
βρίσκονται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία
όλων των εποχών :
του 1929, το "The Sound and the Fury" και
του 1936, το "Absalom, Absalom".

Σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους 

κατέταξαν το έργο του "The Sound and the Fury"

που γράφτηκε το 1928-1929, στην 34η θέση 

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα.

Η δημοφιλία του βιβλίου στην Γαλλία είναι υψηλή

όπως βεβαίως και διεθνώς.

Μόλις 16 νομπελίστες συγγραφείς 

συμπεριλαμβάνονται στη λίστα αυτή.

Βρήκα το εκλεκτό "The Sound and the Fury",

με τον μεταφρασμένο τίτλο "Η βουή και η αντάρα"

(το συναντάμε και με τον τίτλο "Η βουή και η μανία"),

από τον εκδοτικό οργανισμό "ΠΑΠΥΡΟΣ", το 1995.

Εξ όσων γνωρίζω υπάρχουν καλύτερες μεταφράσεις,

στοιχείο σημαντικό λόγω της συνθετικής ιδιαιτερότητας του έργου.

Η συγγραφή του ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1928 

και εκδόθηκε το 1929, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω,

χωρίς να τύχει της αναγνώρισης που κέρδισε αργότερα, 

όπως όλα τα πρώτα του έργα. 

Στον πρόλογο διαβάζουμε πως το θέμα του βιβλίου 

είναι η ιστορία του ξεπεσμού 

μιας οικογενείας (λευκών) του Νότου.

Όλο το έργο χαρακτηρίζεται από αφηγηματική ιδιοτυπία

-ελλειπτικότητα, απουσία στίξης σε ολόκληρες σελίδες, 

παρεμβολή φαινομενικά ξένων 

ή φανταστικών στοιχείων στη ροή-

η ιδιοτυπία της δομής όμως είναι εκείνη 

που το τοποθετεί μορφολογικά σε μια ξεχωριστή στάθμη.

Με τέσσερις αφηγήσεις, τεσσάρων ξεχωριστών αφηγητών, 

σε τέσσερις διαφορετικές ημέρες 

(7/4/1928, 2/6/1910, 6/4/1928 και 8/4/1928),

τα μέλη μιας οικογενείας λευκών του αμερικάνικου Νότου,

στροβιλίζονται μέσα στη δίνη 

των προσωπικών τους τραγωδιών,

αγνοώντας επίμονα τι συμβαίνει στον περίγυρο τους,

που ταυτόχρονα με αυτούς βυθίζεται και χάνεται σταθερά.

 

Η ανάγνωση δεν είναι μια απλή υπόθεση για ανυποψίαστους αναγνώστες, καθώς και οι ιδιαιτέρως υποψιασμένοι θα παιδευτούν για να φέρουν εις πέρας 

τα πρώτα δύο και δυσκολότερα μέρη 

από τα τέσσερα συνολικά του μυθιστορήματος, 

ενώ  υποθέτω βασίμως πως πολλοί κατέθεσαν τα όπλα 

από το πρώτο κιόλας μέρος.

Στο τρίτο μέρος τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν

για να φωτιστούν άπλετα στο τέταρτο και τελευταίο,

που αποτελεί την υψηλή θεώρηση των πραγμάτων.

Το βιβλίο αυτό είναι ογκόλιθος του οικοδομήματος 

του συγχρόνου μυθιστορήματος

και το συνιστώ στους απαιτητικούς αναγνώστες.

Αναζητείται εναγωνίως...

Το έκτο βραβείο Nobel Λογοτεχνίας στις Η.Π.Α.
κέρδισε ο συγγραφέας Ernst Hemingway, το 1954.
Εκτός άλλων αξιόλογων βραβεύσεων
είχε πάρει και το Pulitzer, το 1953, για
το βιβλίο του "Ο γέρος και η θάλασσα", του 1952,
το οποίο βρίσκεται και στην λίστα με 
τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών. 

Σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους 

κατέταξαν το έργο του "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα",

που γράφτηκε το 1939, στην όγδοη θέση 

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα.

Η δημοφιλία του βιβλίου στην Γαλλία είναι υψηλή

όπως βεβαίως και διεθνώς.

Μόλις 16 νομπελίστες συγγραφείς 

συμπεριλαμβάνονται στη λίστα αυτή.

Ο Αμερικάνος συγγραφέας Ernst Hemingway (1899-1961).
Nobel Λογοτεχνίας 1954. 

Ο Ernst Hemingway υπήρξε λάτρης της περιπέτειας
και η ίδια του η ζωή έχει μυθιστορηματικά χαρακτηριστικά. 
Βρέθηκε αρκετές φορές σε πολεμικά μέτωπα,
ακόμα και στο ελληνοτουρκικό, το 1922 !!
Λάτρης των ταξιδιών, των ταυρομαχιών, 
του κυνηγιού, της πυγμαχίας, 
των γυναικών, του αλκοόλ... 
Αυτοκτόνησε το 1961 με κυνηγετικό όπλο, όπως και ο πατέρας του...

Δεινός ψαράς ο Hemingway, 
περιγράφει άψογα τις σχετικές με το θέμα λεπτομέρειες.

Για το βιβλίο αυτό ο συγγραφέας κέρδισε το βραβείο Pulitzer, το 1953.
Αυτή την έκδοση, του 1954, είχα στην βιβλιοθήκη μου 
την απόλαυσα πραγματικά και την συστήνω χωρίς σκέψη για τον καθένα. 














"Ο γέρος και η θάλασσα" γράφτηκε το 1951 και 
εκδόθηκε το 1952, κατόπιν μεγάλης αμφισβήτησης
για το κατά πόσον ο συγγραφέας ήταν ικανός 
να συνεχίσει να δημιουργεί σημαντικά έργα.
Δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό Life,
προκαλώντας πολύ θετικές εντυπώσεις και
οδηγώντας τον στην βράβευσή του με Nobel.

Πρόκειται περί μίας υπέροχης 
θαλασσινής ιστορίας, που καθόλου δεν απέχει 
από τις λαμπρές ηρωικές περιπέτειες των θαλασσινών,
αλλά και από τον ηρωικό αγώνα της ζωής, 
για την επιβίωση με γενναιότητα και αξιοπρέπεια.
Η νουβέλα διαβάζεται απνευστί, μέσα σε λίγες ώρες, 
αφήνοντας ακόμα και τον πιο δύσκολο αναγνώστη
ικανοποιημένο, έχοντας διαβάσει ένα βιβλίο 
που δύσκολα το ξεχνάς.
















Το ένθετο περιέχει και το συμπαθητικό διήγημα με τίτλο "Sredni Vashtar", 
του Hector Hugh Munro (1879-1916), γνωστός ως Saki.













Βρήκα ένα βιβλιαράκι τσέπης από ένθετο εφημερίδας
παλαιότερων δεκαετιών που περιείχε το ολιγοσέλιδο διήγημα με τίτλο "Λόφοι σαν λευκοί ελέφαντες".
Το βρήκα ολίγον σουρεάλ και ομολογώ 
πως δεν πολυκατάλαβα τι θέλει να πει ο ποιητής
την ώρα που μπεκρουλιάζει κάπου στην Ισπανία, 
μετά της συμπαθούς συνοδού του, 
περιμένοντας το τρένο...

Όλως τυχαίως, σε κάποιο σεμινάριο 
δημιουργικής γραφής που παρακολουθώ τελευταία, 
αναφέρεται μεταξύ άλλων το συγκεκριμένο έργο, 
σε σχέση με την ιδιαίτερη αφήγηση του,
(αφηγητής-πράγμα το ονομάζει η σημείωση), 
με την παρακάτω παρατήρηση :
"Συναντάται κυρίως σε μυθιστορήματα μυστηρίου,
καθώς και στο γαλλικό "Νέο Μυθιστόρημα"
(nouneau roman)-αντιμυθιστόρημα,
το οποίο διακρίνεται για την επίπεδη γραφή και 
την έλλειψη διαλόγων." 
Εκτός από το διήγημα αυτό αναφέρονται ως παραδείγματα και οι 

Α. Camus στο "Ο Ξένος", Τ. Γκρίτση-Μιλλιέξ και Γ. Χειμωνάς.
Ρώτησα τις εισηγήτριες του σεμιναρίου 
αν έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο διήγημα 
(στο οποίο υπάρχουν, για να μην πω κυριαρχούν οι διάλογοι), 

αλλά δεν το είχαν υπόψιν, 
παρά το ότι το αναφέρουν στις σημειώσεις τους.

Ένα μυστήριο όμως σίγουρα το διαθέτει 
και το μικρό του μέγεθος προκαλεί... 
τις προ(σ)κλήσεις για περαιτέρω διερεύνηση.
Αν μάθω τίποτα νεώτερο θα επανέλθω.

Διάβασα το όχι και τόσο γνωστό έργο, 

"στη σκιά των πιο διασήμων έργων του συγγραφέα", 

όπως αναφέρει η κριτική, 

"Να έχεις και να μην έχεις", του 1937. 

Απολαυστικό αναγνωστικά, πειραματικό λογοτεχνικά,

με λιτό και σφιχτοδεμένο γλωσσικό ύφος,

με ξεκάθαρες κοινωνικοπολιτικές θέσεις, 

"ίσως όσο κανένα άλλο καταδεικνύει 

την κοσμοθεωρία του Hemingway".

 

Στην Αμερική των 30's, η οικονομική κρίση 

δημιούργησε καταπιεστικές, ασφυκτικές συνθήκες,

που δεν άφησαν αδιάφορους 

αρκετούς αναγνωρισμένους λογοτέχνες.

Στο μυθιστόρημα αυτό, 

δευτερεύουσες πλοκές και χαρακτήρες, 

με γεύση διηγημάτων μέσα στο κύριο έργο,

επιχειρούν να δείξουν τον κόσμο του πλούτου 

σε αντιπαράθεση με τον αγώνα για την επιβίωση 

των πολλών.

Αυτό επιφέρει ανισότητα στην συνοχή της πλοκής

και στην εμβάθυνση των χαρακτήρων,

στοιχείο που δεν πέρασε απαρατήρητο στους κριτικούς.

Το πολυδιαβασμένο έργο του 1940

"Για ποιον χτυπά η καμπάνα", 

ήταν αυτό που καθιέρωσε τον συγγραφέα διεθνώς. 

Έγινε ταινία το 1943, με πολύ δυνατούς συντελεστές, προτάθηκε για 9 όσκαρ

και πήρε μόνο αυτό του β' γυναικείου ρόλου,

η δικιά μας Κατίνα Παξινού.

 

Εδώ ο Ηemingway δεν είναι απλώς αυτοβιογραφικός, 

είναι ο ίδιος όλο το βιβλίο.

Έχοντας ενεργό ρόλο στον Ισπανικό εμφύλιο, 

γνωρίζει σε βάθος πρόσωπα και καταστάσεις 

που μεταφέρει πειστικά στο βιβλίο του.

Οι πολιτικές του πεποιθήσεις είναι εμφανείς,

εμφανέστερες όμως είναι οι υπαρξιακές του "θέσεις",

η ζωή που πρέπει/οφείλει/αξίζει να ζει κανείς,

αλλά και ο θάνατος που του αξίζει.

Δεν είναι λίγοι οι διανοούμενοι που αναφέρουν 

την εμπειρία του θανάτου ως μάθημα ζωής.

Ο συμπυκνωμένος χρόνος ζωής και γνώσης 

και ο αξιοπρεπής θάνατος, έστω μέσω αυτοκτονίας,

είναι το μήνυμα του μεγάλου συγγραφέα

μέσα από αυτό το αναγνωρισμένο έργο,

αλλά και μέσα από τον περιπετειώδη βίο του.

Ανακάλυψα μια παλιά μετάφραση του Νίκου Σαρλή,

των εκδόσεων "ΠΑΠΥΡΟΣ", 

από το πρώτο μυθιστόρημα του Hemingway, το 1926, 

με τίτλο "Ο ήλιος ανατέλλει ξανά". 

Το βιβλίο έγινε ταινία, το 1957, με την υπέροχη 

Ava Gardner μεταξύ των πρωταγωνιστών.

Θα αναφερθώ σύντομα σε αυτό.































Το έβδομο βραβείο, το 1962, απονεμήθηκε 
στον Αμερικάνο συγγραφέα John Steinbeck,
γερμανικής και ιρλανδικής καταγωγής. 
Ήδη βραβευθέντας με Pulitzer, από το 1940.
Έχει γράψει κινηματογραφικά σενάρια και θεατρικά έργα, 

αρκετά εκ των οποίων με διάσημους συντελεστές, 

τεράστια αναγνώριση και διακρίσεις.

Σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους 

κατέταξαν το έργο του "Τα σταφύλια της οργής",

που γράφτηκε το 1939, στην έβδομη θέση 

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα.

Η δημοφιλία του βιβλίου στην Γαλλία είναι υψηλή

όπως βεβαίως και διεθνώς.

Μόλις 16 νομπελίστες συγγραφείς 

συμπεριλαμβάνονται στη λίστα αυτή.

Ο Αμερικάνος συγγραφέας John Steinbeck (1902-1968).
Nobel Λογοτεχνίας 1962. 

Το βιβλίο αυτό έχει κερδίσει εκτός άλλων βραβείων και το Pulitzer, το 1940
και βεβαίως χαίρει τεράστιας εκτίμησης διεθνώς.
















Κυκλοφόρησε το 1945, με τίτλο "Cannery row". 
Ήταν τέτοια η επιτυχία του, ώστε ο δρόμος Ocean View, 
στον οποίο αναφέρεται το βιβλίο, μετονομάστηκε σε Cannery row, το 1958 !!















Βρήκα σε μετάφραση το έργο του 1936 με τίτλο 
"In Dubious Battle", από τις εκδόσεις "ΑΛΚΥΩΝ",
σε δύο τόμους και κουτσουρεμένο ελληνικό τίτλο 
"(σε) Αμφίβολη μάχη".

Θα τοποθετηθώ μόλις το διαβάσω.

















Η έκδοση αυτή είναι μεταγενέστερη αυτής που βρήκα, του 1989
και με άλλη μετάφραση.

















Το βραβείο που απονεμήθηκε του 1978, στον Εβραϊκής καταγωγής, γεννημένο και μεγαλωμένο στην Πολωνία συγγραφέα 

Isaac Bashevis Singer,
δεν νομίζω πως πρέπει να καταγραφεί ως Αμερικάνικο.
Κάπου διάβασα πως ο πατέρας του ήταν ραβίνος 
και η μητέρα του κόρη ραβίνου. 
Στην βιογραφία του αναφέρεται πως 
όλα τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα του, 
τα έχει γράψει στα γίντις, την γλώσσα των ασκενάζι 
Εβραίων, της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, 
όπου έζησε και τα νεανικά του χρόνια,
ως το 1935 που μετανάστευσε στην Αμερική.
Αυτό είναι από μόνο του σπάνιο, μοναδικό.
Επίσης, ο κόσμος των έργων του, 
είναι εκείνος των Εβραίων που μιλούν γίντις, 
είτε στην Ευρώπη, είτε στην Αμερική. 
Αναφέρεται πως έχει γράψει και στην Αγγλική γλώσσα
και μάλιστα έχει βραβευθεί πολλάκις στις Η.Π.Α.
Θεωρώ πιο τίμιο να καταγραφεί ως Εβραϊκό βραβείο
και για τον λόγο αυτό αναφέρεται και εκεί,
πιο αναλυτικά, με σχόλια για τα έργα του.

O Εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας Isaac Bashevis Singer (1902-1991).
Nobel Λογοτεχνίας 1978. 












Από τα μπόλικα μεταφρασμένα του βιβλία, 
ως πρώτη επιλογή διάλεξα ένα με διθυραμβικές κριτικές,
γραμμένο το 1962, με τίτλο "Ο σκλάβος".

Σχολιασμός για το βιβλίο στην πρώτη ανάρτηση,
που συμπεριλαμβάνει τα Nobel Λογοτεχνίας 
για την Εβραϊκή γλώσσα.

Το βιβλίο που βρήκα ήταν η πρώτη ελληνική έκδοση, του 2003.

















Μια ακόμα περίπτωση νομπελίστα, το 1987, 
που έγραψε σε δύο γλώσσες, ρώσικα και αγγλικά, 
είναι αυτή του Ρώσου λογοτέχνη 
Joseph Brodsky (1940-1996). 
Δεν γνωρίζω σε ποια αναλογία έγραψε σε κάθε γλώσσα, 

ούτε πόσο καιρό έζησε στις Η.Π.Α.,
αλλά θεωρώ δικαιότερο να καταγραφεί ως Ρώσος λογοτέχνης 

και εκεί θα τον δούμε πιο αναλυτικά.

Η Αμερικανίδα συγγραφέας Toni Morrison (1931-).
Nobel Λογοτεχνίας 1993. 















Ως όγδοο Nobel Λογοτεχνίας στις Η.Π.Α. λοιπόν, 
θα θεωρήσουμε αυτό του 1993, 
στην πρώτη Αφρο-Αμερικανίδα λογοτέχνιδα 
Toni Morrison, η οποία έχει βραβευθεί και με Pulitzer.
Το βιβλίο της "Beloved", του 1987,
βρίσκεται στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία
όλων των εποχών. 
Αναφέρεται φυσικά με περισσότερες λεπτομέρειες 
στις γυναικείες απονομές.

Ένατο Nobel Λογοτεχνίας για τις Η.Π.Α. 

είναι αυτό του 2016, στον Bob Dylan, 
ή αν θέλετε στον Robert Allen Zimmerman, 
που είναι το κανονικό του όνομα. 

Μάλλον περιττό να αναφέρω πως μεγάλωσα με τα τραγούδια του,

όπως και γενεές ακόμα, 

καθώς ήταν ένας από τους πρώτους εκ των οποίων 

απέκτησα, βινύλια τότε, με ανεκτίμητης αξίας περιεχόμενο.  
Είναι από τις πιο περίεργες βραβεύσεις και βεβαίως 

δεν νομίζω ότι πρόσθεσε κάτι στον μεγάλο καλλιτέχνη, 

σε αντίθεση με τον θεσμό των βραβείων 

που διευρύνει τους ορίζοντες του... 
Δεν τον βράβευσαν φυσικά στο φόρτε του
γιατί τότε ίσως φοβόντουσαν την... επανάσταση !!

Δεν πήγε (ορθώς) να παραλάβει το βραβείο του 

και σε επιστολή του που διαβάστηκε στην απονομή διερωτήθηκε 

κατά πόσο αυτό που κάνει με την μουσική του είναι λογοτεχνία, 

αφού μόνο αυτό δεν είχε περάσει από το μυαλό του !! 

Εύγε σύντροφε !!

Ο άπαιχτος μουσικός Robert Allen Zimmerman ή  Bob Dylan (1941-).
Nobel Λογοτεχνίας 2016. 

Δέκατο και πιο πρόσφατο Nobel Λογοτεχνίας, 

κέρδισε για το 2020, η ποιήτρια Εβραϊκής καταγωγής 

Louise Elisabeth Gluck.

 

Θα την δούμε αναλυτικά στις γυναικείες βραβεύσεις.

Η Αμερικανίδα ποιήτρια Louise Elisabeth Gluck (1943-). 

Nobel Λογοτεχνίας 2020.
















Ακολουθούν τα δύο βραβεία 
που έχουν απονεμηθεί σε Καναδούς λογοτέχνες,
που έγραψαν στην αγγλική γλώσσα.

Το πρώτο, το 1976, στον Καναδό συγγραφέα 
Solomon ή Saul Bellow,
από οικογένεια Εβραίων της Λιθουανίας, 
o οποίος μάλιστα έχει κερδίσει και 3 φορές 
το εθνικό βραβείο μυθοπλασίας του Καναδά. 
Το ότι του κολλάνε και την σημαία των Η.Π.Α.
σε κάποιες καταγραφές, το βρίσκω άστοχο παντελώς.
Κέρδισε επίσης το Πούλιτζερ του 1976 
με το βιβλίο του "Humboldt's Gift", έργο του 1975.

Ο Εβραϊκής καταγωγής Καναδός συγγραφέας Solomon Bellow (1915-2005).
Nobel Λογοτεχνίας 1976. 

Βρήκα μια παλιά έκδοση του βιβλίου του με τίτλο
"Η κλοπή", έργο του 1989, 
όπου κυρίως μέσα από την οπτική της ηρωίδας του
ο Bellow πραγματεύεται τόσο την ιδανική σχέση 
του "Ανθρώπινου Ζεύγους", 
όσο και την προσωπική πορεία που 
μέσα από τις εμπειρίες και την διαχείριση τους 
μαθαίνουμε (ή δεν μαθαίνουμε) τον εαυτό μας
οδηγούμενοι προς την αυτοπραγμάτωση μας...

Ο συγγραφέας βρίσκει τον χώρο και τον χρόνο 
να κάνει εύστοχα και διαχρονικά σχόλια
διατρέχοντας από την μικρή, ανθρώπινη κλίμακα
στην μεγάλη, της γεωπολιτικής.
Ενδιαφέρουσες βρήκα κάποιες παρατηρήσεις
σχετικές με το βιβλίο και την λογοτεχνία 
όπως τον όρο "υπερλογοτεχνία",
η οποία πέρα από τις προσωπικές ιστορίες
ενδιαφέρεται για την πιθανή κατάληξη του κόσμου.

Η έκδοση που βρήκα στην βιβλιοθήκη ήταν από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ".
















Η πιο πρόσφατη βράβευση με Nobel Λογοτεχνίας
σε συγγραφέα του Καναδά, είναι αυτή του 2013,
στην Alice Ann Munro. 
Την βρίσκουμε, όπως και τις υπόλοιπες κυρίες, 
πιο αναλυτικά, στις γυναικείες βραβεύσεις.

Η Καναδή συγγραφέας Alice Ann Munro (1931-).
Nobel Λογοτεχνίας 2013. 















Μοναδικό Nobel Λογοτεχνίας που έχει απονεμηθεί
σε Αυστραλό συγγραφέα είναι αυτό του 1973, 
στον αγγλόφωνο Patrick White.

Αναζητώ εναγωνίως βιβλία του, καθώς περιγράφεται 
ως εκκεντρικός και προκλητικός τύπος.

O ένας και μοναδικός Αυστραλός λογοτέχνης Patrick White (1912-1990).
Nobel Λογοτεχνίας 1973. 

Ο Νιγηριανός λογοτέχνης Akinwande Wole Soyinka (1934-).
Nobel Λογοτεχνίας 1986. 
Το 2002, ήταν μεταξύ των 100 συγγραφέων που επέλεξαν από 10 βιβλία
ώστε να δημιουργηθεί η λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.















Από τα μόλις τέσσερα 
Αφρικανικά Nobel Λογοτεχνίας,
τα τρία έχουν απονεμηθεί σε λογοτέχνες 
που έγραψαν στην Αγγλική γλώσσα. 
Τους βλέπουμε βεβαίως και στις, μόλις τέσσερις, 
Αφρικανικές απονομές.

Το βραβείο του 1986, απονεμήθηκε στον Νιγηριανό λογοτέχνη Akinwande Wole Soyinka,
μητρική γλώσσα του οποίου είναι η Γιορούμπα, 
αλλά το γνωστό έργο του, βάσει του οποίου βραβεύθηκε, 

γράφτηκε στην Αγγλική γλώσσα.
Μέσω κυρίως της θεατρικής δουλειάς του, 
έχει καταφέρει να συνδυάσει στοιχεία της δυτικής λογοτεχνίας 

με αφρικανικές παραδόσεις.

Η Νοτιοαφρικανή συγγραφέας Nadine Gortimer (1923-2014).
Nobel Λογοτεχνίας 1991. 
Το 2002, ήταν μεταξύ των 100 συγγραφέων που επέλεξαν από 10 βιβλία
ώστε να δημιουργηθεί η λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.















Δύο ακόμα αγγλόφωνες βραβεύσεις σε λογοτέχνες
του κράτους της Νότιας Αφρικής :

Η πρώτη, το 1991, στην Εβραϊκής καταγωγής 
Νοτιοαφρικανή συγγραφέα Nadine Gortimer (1923-2014).
Παρουσιάζεται και αυτή αναλυτικά, όπως όλες οι γυναικείες απονομές, στα βραβεία των γυναικών.

Η δεύτερη βράβευση, το 2003, στον Νοτιοαφρικανό 
λογοτέχνη John Maxwell Coetzee. 
Εκτός άλλων έχει κερδίσει δύο φορές 
και το βραβείο Booker. 
Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αυστραλία 
και κάποιες φορές παρουσιάζεται, ανακριβώς, 

ως Αυστραλός νομπελίστας.  

O Νοτιοαφρικανός συγγραφέας John Maxwell Coetzee (1940-).
Nobel Λογοτεχνίας 2003. 

NOBEL ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 
ΣΕ ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Η Ισπανική γλώσσα είναι η επόμενη πιο ομιλούσα, 

ως μητρική, μετά τα κινέζικα. 

Ειδικά στον δυτικό κόσμο, ανταγωνίζεται επαξίως 

και μάλιστα δυναμικά, την αγγλική γλώσσα, 

στην επικοινωνία, στην λογοτεχνία, στον πολιτισμό.

Τα ισπανικά αποτελούν επίσημη και πιο σημαντική γλώσσα 

σε είκοσι χώρες, κυρίως στη Νότια Αμερική,

καθιστώντας την παγκοσμίως ως την ευρύτερα ομιλούμενη λατινογενή, ή αν θέλετε ρομανική γλώσσα.

Είναι άξιο αναφοράς ότι η πλειοψηφία των 100 συγγραφέων, 

που με 10 επιλογές βιβλίων ο καθένας, διαμόρφωσαν την λίστα 

με τα 100 καλύτερα βιβλίαόλων των εποχών, επέλεξαν το 

"Δον Κιχώτης", του Miguel de Cervantes (1547-1616), 

γραμμένο το 1605 & 1615, 

σαν το καλύτερο μυθιστόρημα όλων των εποχών !!!

Παρακάτω θα αναφερθούμε και στα πέντε υπόλοιπα βιβλία, 

συνολικά έξι βιβλία στα ισπανικά, 

τεσσάρων ακόμα ισπανόφωνων λογοτεχνών,

που βρίσκονται σε αυτή την λίστα.

Έντεκα ισπανόφωνα βραβεία Nobel Λογοτεχνίας,

ακολουθούν στην συνέχεια.

Θα ξεκινήσω από τους πέντε Ισπανούς λογοτέχνες

και στη συνέχεια θα δούμε τις έξι Λατινοαμερικάνικες απονομές. 

Ο Ισπανός θεατρικός συγγραφέας Jose Echeragay y Eizaguirre (1832-1916),

ένας εκ των δύο βραβευθέντων του Nobel Λογοτεχνίας 1904.

Το πρώτο Nobel Λογοτεχνίας, μόλις το 1904, 

μοιράστηκε σε δύο πρόσωπα, στον Ισπανό 

Jose Echeragay y Eizaguirre, που θεωρείται 

η κύρια μορφή του Ισπανικού θεάτρου της εποχής του 

και στον Γάλλο συγγραφέα και γλωσσολόγο 

Frederic Mistral (1830-1914), 

το όνομα του οποίου χρησιμοποίησε ως ψευδώνυμο 

η επίσης νομπελίστρια Χιλιανή ποιήτρια 

Gabriela Mistral (1889-1957), που θα δούμε παρακάτω. 

Τον μνημονεύω εδώ, λόγω του ότι θεωρείται 

αναβιωτής της οξιτανικής γλώσσας και λογοτεχνίας,

τοπικής γλώσσας περιοχών της Νότιας Γαλλίας, 

αλλά και Ισπανικών και Ιταλικών περιοχών.

Θα τον δούμε βεβαίως αναλυτικά στις γαλλόφωνες απονομές.

Το πιο γνωστό έργο του Jose Echeragay y Eizaguirre

με τίτλο "Il gran galeoto",

φέρεται να έχει μεταφραστεί από τον Δημήτρη Βικέλα.

Αν πέσει κάτι στα χέρια μου θα επανέλθω.

Ο Ισπανός συγγραφέας Jacinto Benavente y Martinez (1866-1954).

Nobel Λογοτεχνίας 1922.

Και το δεύτερο Ισπανικό Nobel Λογοτεχνίας, το 1922,

κέρδισε δραματουργός λογοτέχνης, με μεγάλο έργο, 

κυρίως θεατρικό, ο Jacinto Benavente y Martinez. 

Εντόπισα ελληνική μετάφραση του Π. Πρεβελάκη, 

του έργου του Jacinto Benavente y Martinez

"Τα δημιουργημένα συμφέροντα", 

που πρωτοπαίχτηκε το 1907, στο θέατρο Λάρα της Μαδρίτης.

Ένα ακόμα έργο του με τίτλο "Πικραγαπημένη",

φέρεται να έχει μεταφραστεί.

Θα τοποθετηθώ μόλις βρεθεί κάτι στα χέρια μου. 

O Ισπανός ποιητής Juan Ramon Jimenez Mantecon (1881-1958).

Nobel Λογοτεχνίας 1956.

Τα δύο επόμενα Nobel Λογοτεχνίας κέρδισαν Ισπανοί λογοτέχνες, με κύριο το ποιητικό έργο.

Το τρίτο σε σειρά βραβείο απονεμήθηκε στον ποιητή

Juan Ramon Jimenez Mantecon, το 1956.

Το τέταρτο σε σειρά βραβείο, το 1977, 

κέρδισε ο ποιητής Vicente Alexiandre.

Ο Ισπανός ποιητής Vicente Alexiandre (1898-1984).

Nobel Λογοτεχνίας 1977.

Το πέμπτο και πιο πρόσφατο Nobel Λογοτεχνίας σε Ισπανό, απονεμήθηκε το 1989, στον συγγραφέα 

Camilo Jose Cela Trulock.

Είχε Ισπανό πατέρα και Αγγλίδα μητέρα.

Μέλος της Ισπανικής Ακαδημίας από το 1957.

Ο Ισπανός συγγραφέας Camilo Jose Cela Trulock (1916-2002).

Nobel Λογοτεχνίας 1989.

Ανακάλυψα μια ενδιαφέρουσα μεταφρασμένη 

νουβέλα, του 1942, με τίτλο

"Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε",

που ο συγγραφέας έγραψε σε ηλικία 26 ετών,

και θεωρείται χαρακτηριστικό έργο του.

Κάπου διάβασα πως του αποδίδουν κοινά στοιχεία 

με το "Ο ξένος" του Α. Camus, 

που δημοσιεύτηκε επίσης την ίδια χρονολογία.

Θα είχε ενδιαφέρον μια εμπεριστατωμένη 

συγκριτική ανάλυση των δύο έργων, 

όπου κεντρικό πρόσωπο είναι ένας φυλακισμένος, 

καταδικασμένος σε θάνατο, που έχει επιδείξει 

αντικοινωνική-αντισυμβατική συμπεριφορά 

και κάνει τον απολογισμό του.

Προσωπικά, εκτός των κοινών, βρήκα και προφανείς διαφορές.

Μου άρεσε ιδιαίτερα το ταξίδι στο κλίμα 

της ταραγμένης κοινωνικά και πολιτικά Ισπανίας,

από τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα ως 

τον ισπανικό εμφύλιο και την δικτατορία του Φράνκο,

περίοδος στην οποία αναφέρεται η αφήγηση.

Η θρησκευτική διάσταση και η μοίρα είναι πανταχού παρούσες, 

χωρίς να διακρίνεται πάντα εύκολα

πότε και εάν ο συγγραφέας ειρωνεύεται.

Παρά την διάχυτη τραγικότητα, ο Cela κατορθώνει

να περνάει και μια κωμική, χιουμοριστική νότα,

που καθιστούν τον ήρωα του συμπαθή στον αναγνώστη.

"Το έργο αυτό θεωρείται πως έδωσε νέα ώθηση 

στην Ισπανική λογοτεχνία που ξαναγύρισε 

σ' έναν κόσμο λαϊκό και αγροτικό, όπου 

οι χαρακτήρες του ήταν πρωτόγονοι και αυθεντικοί.

Στα άγρια πάθη και στα απλοϊκά ένστικτά τους

ολόκληρος ο κόσμος είδε την προβολή μιας χώρας

στην οποία ανακυκλώνεται συνεχώς η βαρβαρότητα,

η βία, το μίσος και το αίμα.", 

αναφέρει κάποια παρουσίαση του βιβλίου,

που αρχικά είχε απαγορευτεί επί Φράνκο.

Το βιβλίο διαβάζεται νερό 

και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Θα διαβάσω και όποιο άλλο βιβλίο του 

πέσει στα χέρια μου, οπότε και θα επανέλθω.

Ο Cela κάνει γνωστό από το πρώτο του βιβλίο τον κόσμο που θα κινηθεί 

στα 70 περίπου έργα που το ακολουθούν :

ένα κόσμο που αρνείται την ισχύουσα ηθική 

και μπορεί να αποδοθεί μόνο με τα χρώματα ενός σκοτεινού ρεαλισμού.

Παρά το ότι όπως είδαμε οι ισπανικές βραβεύσεις 

ευνόησαν το θέατρο και την ποίηση, 

υπήρξαν λογοτεχνικοί γίγαντες όπως 

ο Frederico Garcia Lorca (1898-1936), 

που δεν κέρδισαν ποτέ το βραβείο... 

Το βιβλίο του "Romancero gitano", κοσμεί την λίστα

με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Το ίδιο έργο κατατάχθηκε στην 83η θέση,

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα,

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους .

Και μιας και μιλάμε για ισπανική λογοτεχνία,

διάβασα τελευταία ένα βιβλίο του 2014, του Ισπανού συγγραφέα Javier Cercas (1962-),

που θεωρείται μέγας και τρανός, 

με τίτλο "Ο απατεώνας", 

το οποίο βρήκα ιδιαιτέρως στημένο και βαρετό.

Η Χιλιανή ποιήτρια, Lucila Godoy Alcayaga (1899-1957). 

Nobel Λογοτεχνίας 1945, πρώτη στη Λατινική Αμερική που το κέρδισε. 

Ευρέως γνωστή με το ψευδώνυμο Gabriela Mistral.

Ακολουθούν τα έξι ισπανόφωνα βραβεία Nobel 

που απονεμήθηκαν σε λογοτέχνες της Λατινικής Αμερικής.

Το πρώτο Nobel Λογοτεχνίας, το 1945, 

που απονεμήθηκε στην Λατινική Αμερική, 

ήταν στην Χιλιανή ποιήτρια Lucila Godoy Alcayaga,

Βασκικής και Ινδιάνικης καταγωγής. 

Έγραφε βεβαίως στην ισπανική γλώσσα, 

την οποία χρησιμοποιούν όλοι οι βραβευμένοι με Nobel 

Λατινο-Αμερικάνοι λογοτέχνες.

Το ψευδώνυμο Gabriela Mistral, με το οποίο έγινε γνωστή 

από πολύ νωρίς, δημιουργήθηκε από τα ονόματα 

των δύο αγαπημένων της ποιητών, 

του αμφιλεγόμενου Ιταλού ποιητή 

Gabriele D' Annunzio (1863-1938) και 

του Γάλλου λογοτέχνη Frederic Mistral (1830-1914), 

βραβευμένου ήδη από το 1904 με Nobel Λογοτεχνίας,

ο οποίος αναφέρεται αναλυτικά στις απονομές 

της γαλλικής γλώσσας.

Μια άλλη ερμηνεία το αποδίδει στον συνδυασμό των ονομάτων 

του Αρχάγγελου Γαβριήλ και 

του ανέμου Μιστράλ της Προβηγκίας της Ν.Α. Γαλλίας.

Μου άρεσε το βιογραφικό της ως αγωνίστριας, λογοτέχνιδος, αυτοδίδακτης εκπαιδευτικού, διπλωμάτη κλπ, 

γι' αυτό και διάβασα κάποια ποιήματα της...

Την βρίσκουμε βεβαίως πιο αναλυτικά 

στις απονομές των γυναικών.

Δεν θα την είχα ανακαλύψει, αν δεν ήταν δασκάλα 

του δεύτερου Χιλιανού νομπελίστα ποιητή, 

Nobel Λογοτεχνίας 1971, του κορυφαίου 

Ricardo Eliecer Neftali Reyes Basoalto, 

πασίγνωστου ως Pablo Neruda (1904-1973). 

Και οι δύο είχαν καριέρα και στο διπλωματικό σώμα.

Η Χιλή, όπως και η Ελλάδα, μικρές χώρες,

έχουν από δύο νομπελίστες ποιητές !!

Ο Χιλιανός λογοτέχνης Ricardo Eliecer Neftali Reyes Basoalto,

γνωστός με το ψευδώνυμο Pablo Neruda (1904-1973).

Nobel Λογοτεχνίας 1971. 

Πρωτοεκδόθηκε το 1924, στην Χιλή, ενώ κάποια από τα ποιήματα 

είχαν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά νωρίτερα. 

Ο αρχικός τίτλος ήταν "Ποιήματα μιας Γυναίκας και ενός Άνδρα".

Από τις εκδόσεις "Νέοι Άνθρωποι", το 1973, 

είναι η συλλογή που βρήκα, στην πρώτη έκδοση,

με τον ελληνικό τίτλο 

"είκοσι ποιήματα αγάπης 

και ένα τραγούδι απελπισμένο"

και μετάφραση, σχόλια και βιβλιογραφικά 

από την Δανάη Στρατηγοπούλου.

Πρόκειται περί μιας συλλογής νεανικών ποιημάτων,

πρώτης έκδοσης του 1924, όπου το 1932,

μετά από 8 χρόνια επιφυλάξεων, κοινού και κριτικών,

επανεκδίδεται παίρνοντας την οριστική μορφή της.

Έκτοτε γνώρισε αμέτρητες ανατυπώσεις και το 1961,

δημοσιεύθηκε το εκατομμυριοστό του αντίτυπο !!

Λίγο πριν το θάνατο του ποιητή, το 1973,

τα αντίτυπα είχαν φτάσει τον διπλάσιο αριθμό !!

Μοναδική περίπτωση για τη λυρική ποίηση 

του ισπανόφωνου κόσμου, ίσως και όλου του κόσμου !!

Οι κριτικοί ακόμα ψάχνονται για το πως 

ένα μικρό βιβλιαράκι νεανικών ποιημάτων

έχει ξεπεράσει φημισμένα έργα μεγάλων λογοτεχνών.

Ο ποιητής απαντώντας στο ερώτημα

ποια είναι η γυναίκα των 20 ποιημάτων

αναφέρεται στην Μαρισόλ (Μαρία του ήλιου)

και την Μαρισόμπρα (Μαρία της σκιάς).

Η πρώτη είναι το ειδύλλιο της μαγικής επαρχίας

με απέραντους νυχτερινούς αστερισμούς και 

σκοτεινά μάτια όπως ο υγρός ουρανός του Τεμούκο.

Αυτή απεικονίζεται με τη χαρά και 

τη ζωηρή ομορφιά της σε όλες σχεδόν τις σελίδες, 

περιστοιχισμένη από τα νερά του λιμανιού

και από την ημισέληνο πάνω στα βουνά.

Η δεύτερη είναι η φοιτήτρια της πρωτεύουσας.

Μπερέ γκρι, μάτια απαλότατα, 

η σταθερή οσμή από αγιόκλημα 

του περιπλανώμενου φοιτητικού έρωτα,

η φυσική γαλήνη των συναντήσεων πάθους

στις γωνιές της μεγαλούπολης.

Σήμερα θεωρείται πως η εμπνεύστρια 

μεγάλου μέρους του βιβλίου είναι 

η Αλμπερτίνα Ασόκαρ, συμμαθήτρια του ποιητή και

αδελφή του φίλου του καθηγητή και συγγραφέα

Ρουμπέν Ασόκαρ.

Ένας ατελέσφορος έρωτας, για να επιτείνει

το μυθικό στοιχείο γύρω από την συλλογή αυτή.

Βρήκα μερικά από τα ερωτικά ποιήματα αυτά 

αρκετά πιο σύνθετα, πιο βαριά, 

από τα περισσότερα κοινωνικοπολιτικά ποιήματα 

του Neruda που είχα υπόψιν...

Θα προσπαθήσω αναφερθώ αναλυτικότερα 

κάποια στιγμή, κατόπιν ενδελεχούς μελέτης.

Ο Miguel Angel Asturias (1899-1974). Nobel Λογοτεχνίας 1967.

Μεταξύ των δύο Χιλιανών βραβεύσεων μεσολάβησε 

αυτή του Miguel Angel Asturias, από την Γουατεμάλα, 

που του απονεμήθηκε το Nobel Λογοτεχνίας το 1967. 

Θεωρείται κορυφαίος ισπανόφωνος λογοτέχνης.

Ο Gabriel Garcia Marquez (1927-2014).

Nobel Λογοτεχνίας 1982.

Καθόλου δεν υπολείπεται των πιο γνωστών του βιβλίων.

Ξεχωριστή θέση κατέχει η διάκριση του Κολομβιανού "παραμυθά", 

Gabriel Garcia Marquez, το 1982,

τέταρτη σε ισπανόφωνο λογοτέχνη της Λατινικής Αμερικής.

Τον καταπληκτικό αυτό συγγραφέα, με τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής, ανακάλυψα πολλά χρόνια πριν, 

έχοντας ξεχωρίσει ως κορυφαίο μυθιστόρημα, 

το "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας", του 1985, 

που αργότερα έγινε και ταινία. 

Διάβασα την τελευταία περίοδο δύο ακόμα ζόρικα μυθιστορήματα του, το πιο πρόσφατο, του 2004, το υπέροχο 

"Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" 

και το πασίγνωστο "Εκατό χρόνια μοναξιάς", 

του 1967, που θεωρείται ότι τον καθιέρωσε.

Ο G. G. Marquez είναι μεταξύ των μόλις τριών 

βραβευθέντων με Nobel Λογοτεχνίας συγγραφέων που συμπεριλαμβάνεται με δύο βιβλία (!!) στην λίστα 

με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους 

κατέταξαν το έργο του "Εκατό χρόνια μοναξιάς",

που γράφτηκε το 1967, στην 33η θέση 

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα.

Προφανώς η δημοφιλία του στην Γαλλία είναι υψηλή,

όπως βεβαίως και διεθνώς.

Μόλις 16 νομπελίστες συγγραφείς 

συμπεριλαμβάνονται στη λίστα αυτή.

Και τα δύο αυτά μυθιστορήματα συμπεριλαμβάνονται στην λίστα 

με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών !!

Πραγματικά, ένα από τα καλύτερα βιβλία όλων των εποχών !!

Μιας και βρισκόμαστε στην Κολομβία, 

αναφέρω ένα μυθιστόρημα που διάβασα πρόσφατα, 

με τίτλο "Οι πληροφοριοδότες", 

του πολυβραβευμένου, όχι όμως νομπελίστα, 

αρκούντως φερέλπιδος Κολομβιανού συγγραφέα 

Juan Gabriel Vasquez. 

Δεν το βρήκα κακό, ίσως μάλιστα συζητηθεί και στην λέσχη, 

τονίζει κυρίως κάποιες αρνητικές πλευρές της Κολομβίας 

και κατ' επέκτασην της Λατινικής Αμερικής.

Ενδιαφέρον έχουν επίσης οι τοποθετήσεις του σε σχέση με τον 

G. G. Marquez, την ανάγνωση των βιβλίων του, την επιρροή του κλπ.

Ο Μεξικανός λογοτέχνης και διπλωμάτης Octavio Lozano Paz (1914-1998). 

Nobel Λογοτεχνίας 1990.

Αντί προλόγου στο βιβλίο αυτό υπάρχει ένα ποίημα του Octavio Paz,

που έγραψε για τον φίλο του Κώστα Παπαϊωάννου (1925-1981), το 1982,

σε ανάμνηση της πρώτης τους συνάντησης στο Παρίσι, το 1946.

Το βρήκα καλό και γι' αυτό το σημειώνω.

Πέμπτο κατά σειρά Nobel Λογοτεχνίας σε συγγραφέα 

της Λατινικής Αμερικής, το 1990, κέρδισε 

ο πολυβραβευμένος Μεξικανός Octavio Paz. 

Θεωρείται από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα και ένας εκ των λαμπρότερων ισπανόφωνων ποιητών όλων των εποχών. 

Βεβαίως είναι κυρίως γνωστός ως ποιητής, 

βρίσκω ενδιαφέρουσα την γραφή του, αλλά, 

όπως έχουμε πει, αφήνουμε τα πολλά πολλά περί ποίησης 

σε άλλους πιο επιρρεπείς...

Ο Περουβιανός συγγραφέας Mario Vargas Llosa (1936-).

Nobel Λογοτεχνίας 2010.

Ο Περουβιανός συγγραφέας, πολιτικός κλπ 

Mario Vargas Llosa κέρδισε, το 2010, το έκτο και πιο πρόσφατο Λατινοαμερικάνικο Nobel Λογοτεχνίας.

Διάβασα μια συλλογή 6 διηγημάτων με τίτλο

"Οι αρχηγοί", που είναι και τα πρώτα δημοσιευμένα έργα 

του συγγραφέα, το 1957, με τίτλο "Los jefes".

Γραμμένα κατά την περίοδο 1953-1957,

από τον νεαρό και έγγαμο από τότε

εργαζόμενο φοιτητή στο Περού, Llosa, 

φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά που αργότερα 

θα σημαδέψουν τα έργα της ωριμότητας του,

αναδεικνύοντας τον σε πρωτοπόρο 

της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας.

Στο βιβλίο συμπεριλαμβάνεται και η σχετική νουβέλα 

με τίτλο "Τα αντράκια", "Los cachorros" στα ισπανικά

που γράφτηκε στο Παρίσι το 1965 και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1967. 

Ένας ενδιαφέρων πρόλογος του συγγραφέα, 

αρκετά χρόνια μετά την συγγραφή, το 1979,

είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός 

για κάποιες από τις τότε και μετέπειτα επιρροές του,

αλλά και για την εκ των υστέρων κριτική τους.

Το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα και μας ταξιδεύει

στις γειτονιές και τον αέρα των πιτσιρικάδων

των 50's, στην χώρα των Ίνκας, το Περού.

Υπάρχουν αρκετά μεταφρασμένα έργα του, 

οπότε και θα επανέλθω όταν διαβάσω κάποιο ακόμα.

Υπάρχουν αρκετοί Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς 

άξιοι λόγου και φυσικά άξιοι βραβείου Nobel.

Ξεχωρίζω μακράν τον Αργεντινό Julio Cortazar (1914-1984), 

στον οποίο θα άξιζε σαφώς Nobel. 

Διακεκριμένος διηγηματογράφος κι ουχί μόνον,

ανένταχτος ως προς το είδος και τεράστια επιρροή. 

Περιπτωσάρα !!

Συστήνω ανεπιφύλακτα, σε όποιον δεν τον έχει ανακαλύψει ακόμα, μια συλλογή διηγημάτων του, 

που διάβασα πριν κάποια χρόνια, 

με τίτλο "Αξολότλ και άλλα διηγήματα". 

Ο επίσης Αργεντινός Jorge Luis Borges, (1899-1986), 

αρχικά δίγλωσσος, ισπανικά και αγγλικά,

αργότερα έμαθε επίσης γαλλικά και γερμανικά. 

Ενώ έχει βραβευθεί σχεδόν με ότι βραβείο υπάρχει στο ντουνιά, 

Nobel δεν πήρε...

Το έργο του "Ficciones", του 1944, βρίσκεται στη λίστα 

με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

To ίδιο έργο κατέταξαν στην 79η θέση,

μεταξύ των 100 βιβλίων του αιώνα

σε ψηφοφορία της γαλλικής εφημερίδας "Le Monde",

που έγινε την άνοιξη του 1999,

οι 17.000 αναγνώστες της που ψήφισαν 

μεταξύ 200 επιλεγμένων έργων 

από βιβλιοπώλες και δημοσιογράφους .

Τέλος, στην λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία 

όλων των εποχών, συναντάμε και το βιβλίο 

"Pedro Paramo", του 1955, 

του Μεξικάνου Juan Rulfo.

Πολυβραβευμένος, αλλά και πάλι χωρίς Nobel, 

υπήρξε ο μεξικανικής καταγωγής συγγραφέας 

Carlos Fuentes (1928-2012), 

ο οποίος ήταν μεταξύ των 100 συγγραφέων 

που επέλεξαν από 10 βιβλία 

ώστε να δημιουργηθεί η λίστα 

με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.

Η ανάρτηση θα παραμείνει ανοιχτή 

για σχολιασμό και προσθήκες. 

  ektorrr